“Ουφ, επιτέλους λίγο καθαρός αέρας! Καθαρός; Μπα δεν μου φαίνεται, αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα ρε μάνα! Τι είναι εδώ που με έφερες; Γιατί τόση σκοτεινιά; Γιατί τόσος κόσμος ταλαιπωρημένος; Όλοι αυτοί ήρθαν για εμένα; Περίμενα πώς και πώς να έρθω στον κόσμο, που μου υποσχέθηκες και τώρα τι είναι αυτό που αντικρίζω; Πού είναι ο ήλιος, ο καθαρός αέρας, το χαμόγελο σου μάνα;
Χαμογελάς αλλά βλέπω τη θλίψη στα μάτια σου. Γιατί; δεν χάρηκες που με είδες; Ξέρω σε ταλαιπώρησα τον τελευταίο μήνα. Ένιωθα πως περπατούσες συνέχεια, έτρεχες, δεν κοιμόσουν καλά. Και πολύ με κουνούσες, λες και ήμασταν σε πλοίο, όχι όμως κρουαζιερόπλοιο, αλλά σε ψαρόβαρκα. Ευτυχώς τα κατάφερες, με ανέχτηκες και τώρα είμαι εδώ μαζί σου, στην αγκαλιά σου!
Γιατί ρε μαμά ήρθαμε όμως εδώ, δεν μου αρέσει, φοβάμαι. Γιατί τα άλλα παιδάκια δεν γελάνε, δεν παίζουν; Γιατί είναι όλοι κατσουφιασμένοι και στεναχωρημένοι; Επειδή γεννήθηκα εγώ; Δεν με θέλουν; Δεν φταίω εγώ μανούλα μου. Εγώ ήθελα να έρθω να σε βρω. Να βλέπουμε μαζί τον ήλιο, να κάνουμε βόλτες και να γελάμε. Πάμε να φύγουμε από αυτό το μέρος μανούλα μου, δεν μου αρέσει. Φοβάμαι και κρυώνω.”
Προχθές είπαν πως ένα μικρό πλασματάκι ήρθε στη ζωή μέσα σε μια σκηνή στην Ειδομένη. Κάποιοι το διέψευσαν, μίλησαν για δημοσιογραφικά τρικ. Αν όντως είναι αλήθεια, κάπως έτσι φαντάζομαι τις πρώτες σκέψεις αυτού του μικρού αγγέλου μόλις άνοιξε τα μάτια του.
Λέγονται διάφορα για την κατάσταση που επικρατεί στην Ειδομένη. Τα πράγματα όμως γίνονται μέρα με τη μέρα χειρότερα. Δεν θέλω να πω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ούτε να εστιάσω στην πολιτική που ακολουθείται για το προσφυγικό.
Ο νους μου απλά είναι σε όλα αυτά τα μικρά αγγελούδια, που ήρθαν αντιμέτωπα με έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο, που τουλάχιστον αυτά τα ίδια δεν επέλεξαν. Το μέλλον τους αβέβαιο. Χθες σημειώθηκε κρούσμα ηπατίτιδας σε ένα εννιάχρονο προσφυγόπουλο. Τι άλλο θα ακολουθήσει κανείς δεν ξέρει.
Κάποιοι πιο ευαισθητοποιημένοι προσπάθησαν να βοηθήσουν προσφέροντας σε κάποιες οικογένειες ένα καθαρό μπάνιο, φαγητό και στέγη. Υπάρχει επίσης κινητοποίηση για ρούχα, τρόφιμα και παιχνίδια. Όμως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Τα παιδάκια αυτά δεν φταίνε για τον εφιάλτη που βιώνουν. Ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους αντικρίζοντας το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, τη δυστυχία και τον πόνο.
Όταν τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο, θα ήθελα να είμαι σε μια γωνιά και να ακούω πως θα διηγούνται στα δικά τους παιδιά, στα δικά τους εγγόνια αυτά που βιώνουν τώρα. Δεν ξέρω τι να παίξω σε αυτά τα παιδιά…. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι και αλλιώς αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα όνειρο που τρίζει…