Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Ο χορός των νεκρών»
Συγγραφέας : «Βαγγέλης Γιαννίσης»
Και ναι επιτέλους ήρθε και αυτή η εβδομάδα. Ανυπομονούσα τόσο πολύ. Ήθελα οπωσδήποτε να σας πω για αυτό το βιβλίο. Ολοκλήρωσα τη συλλογή του Βαγγέλη Γιαννίση. Έτσι θέλω να πιστεύω. Γιατί ως τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχω ακούσει ή να διαβάσει κάπου, ότι ετοιμάζεται για τέταρτο. Δεν χρειάζεται να κάνω συστάσεις πλέον για αυτόν τον άνθρωπο. Κατάφερε με τρία μόνο βιβλία να γίνει γνωστός στο αναγνωστικό κοινό.
Την προηγούμενη εβδομάδα σας μίλησα για “Το Κάστρο” (διάβασε εδώ) . Τώρα ήρθε η σειρά για το «Ο χορός των νεκρών».
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένας άντρας επιστρέφει στο Έρεμπρο, σχεδόν τριάντα χρόνια αφότου έφυγε από τη γενέτειρά του, αποφασισμένος να φέρει εις πέρας μια τελευταία αποστολή. Μερικές ώρες αργότερα το κατακρεουργημένο σώμα ενός άλλου άντρα βρίσκεται στα παγωμένα νερά του ποταμού Σβαρτόν.
Σύντομα η αστυνομία ανακαλύπτει όχι μόνο την ταυτότητα του θύματος, αλλά και το φρικιαστικό μυστικό που έκρυβε στο υπόγειο του σπιτιού του: ο συγκεκριμένος άντρας εμπλεκόταν σε ένα κύκλωμα παιδεραστών, ενώ το υπόγειό του είχε μετατραπεί στο κελί ενός αγοριού. Ενός αγοριού που έχει εξαφανιστεί.
Σχεδόν μισό χρόνο μετά τα γεγονότα που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή, ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης παλεύει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στην επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Η αποκάλυψη μιας σπείρας παιδεραστών και ενός δολοφόνου αποφασισμένου να σκοτώσει τα μέλη της ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να βρει μπροστά του.
Όταν θα έρθει αντιμέτωπος με τον μυστηριώδη άντρα με την κωδική ονομασία «Σαμαήλ», θα βρει απέναντί του έναν τρομαχτικό εχθρό. Και θα ανακαλύψει μυστικά σχετικά με το παρελθόν της οικογένειάς του. Μυστικά τα οποία θα ευχόταν να είχαν μείνει φυλακισμένα κάτω από τον πάγο της λήθης.
Προσωπική άποψη
Ποιες είναι οι περιπτώσεις που καλούμαστε να εκφέρουμε την προσωπική μας άποψη για ένα βιβλίο; Σίγουρα όταν αυτό σε έχει ενθουσιάσει και το αντίθετο. Όταν πρόκειται να μεταφέρεις μια αρνητική άποψη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν όμως έχεις σκοπό να γράψεις θετικά σχόλια, είναι το μόνο εύκολο. Γιατί οι λέξεις από μόνες τους χοροπηδούν μπροστά στα μάτια σου και εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να τις τοποθετήσεις σωστά.
Στην παρούσα φάση συνάντησα ένα μεγάλο δίλημμα. Για το αν πρέπει να πω τη γνώμη μου για αυτό το βιβλίο. Συγκεκριμένα για το μεγαλύτερο κομμάτι του. Είμαι ικανή να τοποθετηθώ σωστά; Αν και το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, το θέμα του ήταν τέτοιο που με δυσκόλεψε αρκετά στο να μεταφέρω την άποψή μου.
Σε αυτό το βιβλίο παρατηρούμε μια αλλαγή, όσον αφορά την πλοκή της υπόθεσης. Στα προηγούμενα, εμείς οι αναγνώστες ερχόμασταν αντιμέτωποι με τις απανωτές δολοφονίες και την εξιχνίαση αυτών, από την ομάδα του Άντερς Οικονομίδη. Τώρα όμως η οικογένεια του Άντερς κάνει αισθητή την παρουσία της. Ανακαλύπτουμε σταδιακά το παρελθόν του και τα σχολικά βιώματα του μικρού Γιάννη, τα οποία δεν είναι και τα καλύτερα, διότι πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού από τους συμμαθητές του. Πως το αντιμετωπίζει; Είναι σωστός ο τρόπος αντιμετώπισης που του προτείνει ο πατέρας του;
Επίσης παρατηρούμε ότι ο συγγραφέας μας, Βαγγέλης Γιαννίσης, εστιάζει την προσοχή μας σε ένα θέμα κοινωνικού περιεχομένου, το οποίο δεν είναι άλλο, από αυτό της παιδεραστίας. Οι εικόνες που ξεπηδούν διαβάζοντας τις στιγμές που ζούσε το μικρό παιδί στα χέρια αυτού το ελεεινού ανθρώπου είναι συγκλονιστικές. Πόσο άρρωστος μπορεί να είναι κάποιος που κακομεταχειρίζεται με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο ένα αθώο πλασματάκι; Δε σας κρύβω πως όλη τη διάρκεια που διάβαζα, έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να μεταφέρεται αυτομάτως στον κλειστό εκείνο χώρο για να βοηθήσω το αγόρι.
Φυσικά, δε λείπουν ούτε από αυτό το βιβλίο οι φόνοι. Η διαφορά είναι ότι γνωρίζουμε ήδη τον δολοφόνο. Δεν έχεις την αγωνία για το ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Σίγουρα όμως θέλεις να μάθεις το κίνητρο του δολοφόνου, και αυτός είναι ένας λόγος που δε μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Τα λόγια του Βαγγέλη Γιαννίση πάνω στο θέμα της παιδεραστίας είναι προσεγμένα. Δε έχει τις «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες, αλλά οι εικόνες που δημιουργούνται με τις περιγραφές του πριν και το μετά, θέλει γερό στομάχι για να μπορέσεις να συνεχίσεις το διάβασμα. Αυτή είναι άλλωστε η επιτυχία ενός συγγραφέα. Όσο και να σε σοκάρουν κάποια αποσπάσματα ενός βιβλίου, εσύ να θέλεις να συνεχίσεις.
Ποιος είναι ο Σαμαήλ; Ποιος ο ρόλος του στις υποθέσεις του Άντερς Οικονομίδη; Δεν έχετε παρά να το ανακαλύψετε μόνοι σας διαβάζοντάς το. Ένα καθαρά αστυνομικό βιβλίο, με κοινωνικό περιεχόμενο.
«Ο χορός των νεκρών» ήταν το τρίτο και τελευταίο ως τώρα μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση. Εύχομαι και ελπίζω ο Άντερς Οικονομίδης να συνεχίσει να είναι για αρκετό καιρό κοντά μας. Τώρα που τον βάλαμε στο σπίτι μας δεν είναι εύκολο να τον αφήσουμε να φύγει!