Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Με χαλάει ο ανόητος του χωριού που νομίζει ότι είναι σύγχρονος άνδρας επειδή έκλαψαν και κάνα δυο γυναίκες γι’ αυτόν. Με χαλάει η γυναίκα της διπλανής πόρτας που κρύβει την δυστυχία της κάτω από το βαρύ ακριβό χαλί του σαλονιού της.
Με χαλάνε οι γιορτές και κάθε είδους επέτειοι γιατί βρωμάνε ναφθαλίνη. Με χαλάνε τα δώρα με όλες τις γυαλιστερές κορδέλες που είναι περίτεχνα δεμένα. Με χαλάνε οι μύγες που κάνουν πάρτι επάνω στο κουφάρι του έρωτα και η συγγνώμη που προσφέρεται με επικάλυψη μουχλιασμένου γλάσου σοκολάτας.
Με χαλάει ο δείχτης του χεριού που σημαδεύει τον κρόταφο μου και τα χείλη που μου λένε “εγώ στα έλεγα¨ και όλα εκείνα τα ¨μην¨ που είναι για το καλό μου. Μην κλαις, μην υπερβάλλεις, μην σκέφτεσαι, μην ελπίζεις, μην παρακαλάς, μην αγαπάς.
Με χαλάνε τα κόμπλεξ και οι ανασφάλειες που έχουν γίνει κομπολόι με βαριές χάντρες στα χέρια και κάθε φορά που πέφτει η χάντρα κάνει θόρυβο. Με χαλάει που τα όνειρα των παιδιών μουχλιάζουν παρατημένα σε κάποιο συρτάρι γυαλιστερού γραφείου και τα δικά μου όνειρα που έπαψαν καιρό τώρα να έχουν χρώματα και μυρωδιές.
Με χαλάει που την αξιοπρέπεια μας τώρα πια την ψάχνουμε στα σκουπίδια, που το νέο δηλητήριο είναι οι φόλες και είμαι ανίκανη να τις αναγνωρίσω. Με χαλάει που η ευτυχία μας μετριέται τώρα πια από το πετρωμένο βλέμμα με μια αίσθηση ατέρμονης έλλειψης.
Με χαλάει που στις φωτογραφίες αποτυπώνεται η απουσία και ποτέ η παρουσία, που το χαμόγελο μας θυμίζει ράμφος γλάρου προσπαθώντας να κρατήσει το ψίχουλο που μόλις του πέταξαν.
Με χαλάει που τώρα πια η αγάπη πλέει σε λίμνη από βούρκο και η διέξοδός της είναι σε κακοτράχηλο γκρεμό.
