Γράφει ο Νικόλας Οικονόμου / Photographer & Filmmaker / facebook address
Ένα χρόνο πριν, τέτοια περίπου εποχή περιπλανιόμουν στην Ινδία, συγκεκριμένα στην επαρχία του Ρατζαστάν. Ως φωτογράφος θα μπορούσα να σας δείξω τα μεγαλειώδη μνημεία των μαχαραγιάδων, τα παλάτια μέσα στις λίμνες ή βέβαια και τα αντίθετα, τη βρωμιά, το χάος κτλ.
Σήμερα θέλω να σας δείξω τις καρδιές των ανθρώπων στην Τζαϊπούρ ή αλλιώς Ροζ πόλη, που οφείλει το όνομα της στον ροζ ψαμμίτη, πέτρωμα που χρησιμοποιούν για να χτίσουν σπίτι και παλάτια. Ξεκίνησα λοιπόν πρωί πρωί να δω τα αξιοθέατα, αφού ήταν η πρώτη μου μέρα μετά το ταξίδι στην Ινδία, στον δρόμο όμως με συνεπήρε ο αυθορμητισμός των ανθρώπων.
Άλλοι μαγείρευαν γλυκά και με προσκαλούσαν, παιδάκια ετοιμάζονταν για το σχολείο και με φώναζαν να τα φωτογραφίσω και δεκάδες άλλοι με προσκαλούσαν στο σπίτι τους ή απλά μου έδειχναν ένα ζεστό χαμόγελο. Τι και αν δε με γνώριζαν, τι και αν δε με ξαναδούν ποτέ; Άνθρωποι απλοί και φιλόξενοι που δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Είτε την απορία για την κάμερα ή για τα παπούτσια είτε να φωτογραφηθούν μαζί μου.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήθελαν να μου δείξουν πράματα, να μοιραστούν μαζί μου από απλά πράγματα όπως το φαγητό τους ή την θέα από την ταράτσα του σπιτιού. Μπορεί να μην ζούνε από τον τουρισμό εκεί, αλλά εμένα με κέρδισαν. Μου έλεγαν καλημέρα και ας μην γνώριζα την γλώσσα έβλεπα το βλέμμα και την καρδιά τους.
Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για τους ανθρώπους που εμπλέκονται με τον τουρισμό στην πατρίδα μας… Φυσικά υπάρχει και το χαμόγελο και η ανθρωπιά αλλά δεν βρίσκεται συνήθως εκεί που υπάρχει οικονομικό όφελος από τουρίστες ή όταν υπάρχει είναι σαν το χαμόγελο του Σκρουτζ… Ας διδαχτούμε λοιπόν και εμείς από την απλότητα αυτών των ανθρώπων.
Καλή Σαρακοστή και καλή τουριστική σεζόν….
[su_slider source=”media: 1188,1189,1190,1191,1192,1193,1194,1195,1196,1197,1198,1199,1200,1201,1202,1203,1204″ link=”lightbox” width=”320″ height=”260″ responsive=”no” title=”no”]