Γράφει η Αναστασία Νικολούδη / InstaWanderer
Έτσι να μάθεις να ζεις. Με τον ίδιο τρόπο να δουλεύεις και με τον ίδιο τρόπο να κινείσαι στον κύκλο σου. Ψυχρά και άφοβα. Σαν να μην είσαι φορέας συναισθημάτων, σαν να μην ξέρεις πως οι άνθρωποι πληγώνουν και πληγώνονται, σαν να μην έχεις διδαχθεί τις βασικές αρχές του σαβουάρ βιβρ. Ψυχρά, χωρίς ίχνος ευγένειας, χωρίς χαμόγελα και θερμές ματιές. Έτσι να κοιτάς τον κόσμο γύρω σου. Άφοβα να περνάς πάνω από όσους στέκονται στο δρόμο σου. Να μη διστάζεις να διεκδικείς τη θέση και την αξία σου. Άφοβα να τσαλαπατάς όσους σου γίνονται εμπόδιο επειδή είχαν αντίθετη γνώμη ή ίσως επειδή αποφάσισαν να μην είναι πια στη ζωή σου, ούτε σαν φίλοι, ούτε σαν εχθροί.
Να μην ακούς όσους μιλάνε για τα προβλήματά τους αλλά να θεωρείς τα δικά σου μεγαλύτερα όλων των υπολοίπων και να φέρνεις την κουβέντα πάντα πίσω σε αυτά. Πάντα σε εσένα. Έτσι να τριγυρνάς από παρέα σε παρέα και να παρουσιάζεσαι σαν τον μεσσία που θα σώσει τους πάντες γύρω του, τους δικούς του ανθρώπους ενδεχομένως, αρκεί πρώτα να σώσει τον εαυτό του. Και αν τύχει, μέχρι να σωθείς εσύ, και ξεχάσεις τις υποσχέσεις που έσπειρες πίσω σου, μην ανησυχείς. Έτσι ψυχρά και άφοβα αγνόησέ τες.
Να μην νοιάζεσαι και να μην δείχνεις συμπόνοια. Μόνο εμπάθεια. Να μάθεις να ασκείς κριτική, από την άλογη και κακεντρεχή. Μη μπερδευτείς με την επικοδομητική. Βγάλε όση κακία έχεις μέσα σου, όλη τη ζήλεια που ριζώνει στα μύχια της ψυχής σου. Ψυχρά και άφοβα μίλα στους ανθρώπους γύρω σου και πες τους κατάμουτρα πως είναι κατώτεροί σου. Μίλησε τους για τα κατορθώματά σου, για όσα κάνεις για τους αχάριστους άλλους που συναντάς, για τα κέρδη και την επιτυχία σου. Μιλησέ τους, αν δεν μπορούν να καταλάβουν από μόνοι τους πόσο ακριβό είναι το ρολόι ή η τσάντα που κρατάς. Δε χρειάζεται κανένας λόγος και καμία αιτία.
Έτσι δεν έμαθες άλλωστε να ζεις; Ψυχρά και άφοβα. Σε μία κοινωνία που άλλαξε γρήγορα και ακόμη πιο γρήγορα έγινε η κοινωνία της κρίσης. Δε φταίει η απουσία θέσεων εργασίας που δε μπορείς να πεις μία καλημέρα στο γείτονα. Δε φταίει η έλλειψη αγοραστικής δύναμης για την αγένεια που δείχνεις στους ανθρώπους που σε εξυπηρετούν καθημερινά. Ούτε τα νέα μέτρα ευθύνονται για την βρωμιά που αφήνεις στους δρόμους, για τις φόλες που ρίχνεις στα αθώα αδέσποτα ζώα, για την ανακύκλωση που τη γεμίζεις με κανονικά απορρίμματα.
Δε φταίει η οικονομική κρίση και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί της που δε μπορείς να χαρείς με τη νέα δουλειά των φίλων σου, με τη νέα startup εταιρεία τους, με το νέο e-shop τους που συζητιέται πολύ και αρέσει. Δε φταίει η αύξηση των δημοσιονομικών μέτρων που δε μπορείς να στηρίξεις τη σχέση σου, δε μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους χωρίς να τους κατακρίνεις πισώπλατα, δε μπορείς να περάσεις μία βραδιά μαζί τους χωρίς να καυχηθείς για να φανείς καλύτερος/η. Δε φταίει τίποτα από όλα αυτά. Μόνο που έτσι νιώθεις. Ψυχρά και άφοβα.
Ίσως πάλι όχι. Ίσως όλα αυτά να είναι τυχαίες και σύντομες αλλαγές προκειμένου να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Γιατί η βελτίωση θέλει αλλαγή και η τελειοποίηση συχνή αλλαγή. Έτσι, λοιπόν, και ό,τι αρνητικό φωλιάζει γύρω μας ή μέσα μας να είναι παροδικό, ατυχές και άδολο. Ένας μικρούλης φόβος πως τελικά δε θα «επιζήσουμε». Ας τον αφήσουμε να παίξει, κάπου αλλού, όχι στο μυαλό μας.