Να αφήσουμε τα φώτα αναμμένα. Να βρούμε ο ένας τον άλλο. (Igloo on a rooftop, NYC, 2016) Photo by Anastasia Nikoloudi
Γράφει η Αναστασία Νικολούδη / InstaWanderer
Οι άνθρωποι περνούν. Το ξέρεις. Περνάνε από μπροστά σου. Πλησιάζουν τα μάτια σου με το βλέμμα τους αλλά δεν σε κοιτούν. Τρέχουν, σκοντάφτουν, πέφτουν, στέκονται. Φεύγουν ή επιστρέφουν. Οι άνθρωποι κινούνται. Μερικές φορές χρειάζονται παραπάνω από μία στιγμή για να αντιληφθούν την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων γύρω τους.
Οι άνθρωποι βιάζονται. Γι’ αυτό και δεν προσέχουν. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν, δεν παρατηρούν. Εκτός αν πρόκειται για κάτι λυπηρό ή χαρούμενο. Επομένως, είναι και λιγάκι εγωιστές. Νοιάζονται για τα καλά ή τα κακά πράγματα που αφορούν τους ίδιους και τότε αρχίζουν να παρατηρούν. Τότε αρχίζουμε να παρατηρούμε.
Για αυτό, αν έχεις αγάπη στην καρδιά σου, άφησε τη να φανεί.
Δεν έχει σημασία που θα τη δείξεις. Μοίρασε τη τριγύρω και οι άνθρωποι θα θαυμάσουν τη γενναιότητά σου. Γιατί θέλει κουράγιο να δείξεις όσα νιώθεις. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι κλειδώνουν την αγάπη μέσα τους. Καμιά φορά μέσα σε δύο θλιμμένα μάτια, σε μία πληγωμένη ψυχή ή σε αναμνήσεις που ξεθώριασαν. Άλλη φορά σε μία βιαστική αγκαλιά ή σε μία ζεστή λέξη.
Δεν έχει σημασία που θα δείξεις την αγάπη σου, λοιπόν, φτάνει μόνο ο άνθρωπος που θα γυρίσει να την κοιτάξει να μπορέσει να τη νιώσει. Και απ’ ότι ξέρω, κανένα είδος αγάπης δε μπορείς να το νιώσεις «λάθος».