Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Στητός και αδύνατος, ο Στάθης Ψάλτης με τα μακριά μαλλιά και τα πυρακτωμένα μάτια έχει μετακομίσει πλέον στη γειτονιά των Αγγέλων. Και είμαι σίγουρος ότι ακόμη και εκεί θα είναι αληθινός και ελευθερόστομος, καταγγέλοντας τα στραβά και ανάποδα της κοινωνίας στην οποία έζησε ως ο πιο γνωστικός τρελός της κωμωδίας.
Προσωπικά τον συνάντησα πριν τέσσερα χρόνια, σ’ ένα θερινό θέατρο. Μίλησα μαζί του και κατάφερε μέσα σε μισή ώρα να με γοητεύσει. Ευγενικός, καλοσυνάτος και πολύ τρυφερός σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, με μάγεψε όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος…
Ποιoς ήταν όμως ο Στάθης Ψάλτης;… Γεννήθηκε στο Βέλο της Κορινθίας. Ο πατέρας του ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή. Μιλούσε άπταιστα 12 γλώσσες και έψαλλε. Με την καταστροφή της Σμύρνης, βρέθηκε στην Αμαλιάδα και λίγο αργότερα στην Κορινθία. Εκεί γεννήθηκε ο Στάθης και ο αδελφός του Γιάννης (ο οποίος έγινε επίσης ηθοποιός χρησιμοποιώντας το πατρικό όνομα της μητέρας τους,το Ρώτα).
Από μικρός έδειχνε την αγάπη του στην υποκριτική ενώ λάτρευε το σινεμά. Αρκετά χρόνια αργότερα είχε πει για εκείνη τη περίοδο της ζωής του: «…βοηθούσα να βάζουν τις καρέκλες στο καφενείο του χωριού κάθε φορά που έπαιζε σινεμά, για να βλέπω τζάμπα. Και μετά πήγαινα σπίτι, γύρναγα ανάποδα το ποδήλατο, πέρναγα σερπαντίνα στην μπροστινή και στην πισινή ζάντα, γύρναγα το πεντάλ και στεκόμουν απέναντι και έκανα τον ηθοποιό…».
Μόλις στα 11 χρόνια του βρέθηκε με την οικογένεια του στο Αιγάλεω και ένα χρόνο αργότερα προσπαθώντας να βοηθήσει οικονομικά τους γονείς του παράλληλα με το σχολείο άρχισε να ισιώνει σίδερα σε οικοδομές. Μια δουλειά πολύ δύσκολη για ένα δωδεκάχρονο παιδί. Σύντομα εγκατέλειψε την οικογένεια του και έφυγε στα καράβια παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Αυτό κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο, μετά επέστρεψε και χωρίς να έχει ξεχάσει ποτέ την αγάπη του για το θέατρο βρέθηκε στη Δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ παράλληλα τέλειωσε τις βασικές σπουδές του σε νυχτερινό γυμνάσιο.
Η πρώτη επαγγελματική θεατρική του εμφάνιση έγινε το 1972 με το έργο «Η Χαμογελαστή Αντάρτισσα και οι Αμερικάνοι», στο θέατρο Πάρκ. Την ίδια χρονιά θα φλερτάρει για πρώτη φορά με τον κινηματογραφικό φακό, παίζοντας στην κοσμοπολίτικη ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη «Διαμάντια στο γυμνό σου σώμα». Πραγματικά αγνώριστος μαυριδερός και με μουστάκι, ο Στάθης ερμηνεύει έναν εκτιμητή διαμαντιών.
Θα περάσουν αρκετά χρόνια για να ξαναπατήσει στα κινηματογραφικά πλατό, όταν το 1979 θα μεταμορφωθεί σε ανήσυχο κλεφτρόνι στην υπέροχη ταινία «Τα Παιδιά της Πιάτσας» του Κώστα Καραγιάννη και παράλληλα θα μαγέψει το κοινό στη κωμωδία του Ντίμη Δαδήρα «Οι Φανταρίνες».
Θ΄ακολουθήσουν μικροί ρόλοι σε ταινίες μέχρι που το 1982 ο μέγιστος σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης θα του δώσει τη μεγάλη ευκαιρία με τον πρώτο, ουσιαστικά, πρωταγωνιστικό του ρόλο στην απίστευτη κωμωδία «Βασικά… Καλησπέρα σας». Οι ατάκες του «Κούλα μ’ακούς … πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος» και «Κούλα με την κουλάρα σου!» αφήνουν εποχή, σκορπούν άφθονο γέλιο και στο τέλος περνάνε στη κινηματογραφική μας μυθολογία.
Η συνεργασία του Στάθη με τον Δαλιανίδη θα συνεχιστεί με τις ταινίες: «Καμικάζι αγάπη μου»(1983) και «Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ»(1984). Οι ταινίες αυτές, παρά την τεράστια εισπρακτική επιτυχία τους, χλευάστηκαν από κάποιους, κατηγόρησαν τον Στάθη ότι χρησιμοποιεί πολλές βωμολοχίες ενώ δεν ήταν και λίγοι αυτοί που αμφισβήτησαν το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη. Με το πέρασμα όμως των χρόνων η αλήθεια αποκαταστάθηκε και οι ταινίες αυτές κέρδισαν μια θέση στη συνείδηση των κινηματογραφόφιλων. Από την υπόλοιπη φιλμογραφία του αξίζει να σταθούμε στα φιλμ: «Ο ποδόγυρος»(1980), «Τροχονόμος Βαρβάρα»(1981) και «Πέστα βρωμόστομε»(1983).
Η τηλεόραση μπαίνει στη ζωή του το 1973 με το σίριαλ «Οι έμποροι των εθνών» των Δημήτρη Ποντίκα και Κώστα Φέρρη. Εδώ τραγουδά το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου. Το 1979 ο ρόλος του στη σειρά της ΕΡΤ «Ο Συμβολαιογράφος» θα αφήσει εποχή όπως και η συμμετοχή του στο «Τμήμα Ηθών» του Αντένα το 1993. Τον επόμενο χρόνο στο καθημερινό σίριαλ του Νίκου Φώσκολου «Καλημέρα Ζωή» κερδίζει τις εντυπώσεις με την ερμηνεία του ως ψυχοπαθής Σταυροφόρος που σπέρνει τον πανικό.
Στο θέατρο υπηρέτησε κυρίως την Επιθεώρηση ενώ κάποιες απόπειρες με έργα καλλιτεχνικών απαιτήσεων, όπως «Το ημερολόγιο ενός τρελού», ενώ απέσπασαν καλές κριτικές το κοινό του δεν τον ακολούθησε.
Κάπως έτσι καταγράφηκε η πορεία αυτού του σπουδαίου ηθοποιού μας. Μέχρι τις 21η Απριλίου 2017, όταν ο μεγάλος μας ηθοποιός μετακόμισε στη γειτονιά την Αγγέλων. Αμφισβητήθηκε από κάποιους αλλά έτσι γίνεται!…
Σε ευχαριστούμε Στάθη για όλα!!!…Ο κινηματογράφος θα σε μεταφέρει και στις επόμενες γενιές Ελλήνων, έτσι για να ξέρουν κάποιοι ότι κάποτε υπήρξε ένας γλυκός και τρυφερός ελευθερόστομος που μάγεψε έναν ολόκληρο λαό με τις απίστευτες ατάκες του.
