Γράφει η Ιόλη Τέντε / Απόφοιτος LSE
Έλα να παίξουμε… Σε παιχνίδια που θα θυμίζουν λιγάκι φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι και εκείνη την απέραντη «άνοιξη»…Σε ιστορίες με καταγάλανο ουρανό, απέραντα πελάγη, θάλασσα, αστέρια, ήλιο, φως, ζωντάνια, χαρά, ενθουσιασμό, κέφι, παιδικότητα, σκανδαλιά και αθωότητα μαζί, μυστήριο, αγάπη…
Έλα να παίξουμε σ’ ένα παιχνίδι χωρίς να μπαίνουμε σε ρόλους «θύτη και θύματος», άνευ όρων, χωρίς εγωισμούς, μακριά από υπόγειους συναισθηματικούς εκβιασμούς…Έλα στο δικό μου το παιχνίδι που αποσκοπεί στην περιπέτεια και στο ταξίδι…Μπορείς;
Όχι δεν μπορείς. Γιατί έχεις μάθει να παίζεις μόνο παιχνίδια δύναμης, γεμάτα φιλοδοξίες, υλικές και σαρκικές απολαύσεις, χάνοντας την ουσία και το πνεύμα του πραγματικού παιχνιδιού. Ένα ατελείωτο και ατέρμονο παιχνίδι «εξουσίας»…
Το δικό σου το παιχνίδι έχει μόνο «νικητές και νικημένους», ένας σικέ αγώνας, βασισμένος σ’ ένα εξουσιαστικό πλέγμα, που μπαίνεις συχνά στον ρόλο του «θύματος» για να γίνεσαι ο κυρίαρχος «θύτης». Επικρατεί το ψέμα, η υποκρισία, η αλαζονεία, η ζήλια, ο φθόνος. Αυτή η ατέλειωτη μανία «των μεγάλων εντυπώσεων, η εναλλαγή «συμφεροντολογικών» ρόλων και όρων, το πάθος για εξουσία, η ανάγκη για «νίκη» για να επιβεβαιώσεις με αυτόν τον τρόπο την δική σου ύπαρξη. Μόνο έτσι αποκτάς αξία.
Στο δικό μου το παιχνίδι είναι όλα τόσο διαφορετικά, τόσο απλά, τόσο γαλήνια. Ανθίζει η αγάπη, η αλήθεια, η ζωντάνια, το αθώο βλέμμα, η καθαρότητα της ψυχής. Υπάρχει μόνο η χαρά, η ξεγνοιασιά, η ανεμελιά, η απόλαυση, η παιδικότητα, η ανάγκη να μοιραζόμαστε μαζί στιγμές, εμπειρίες, καινούργιες, αληθινές ιστορίες που θα θυμίζουν λιγάκι φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι και εκείνη την απέραντη άνοιξη..
Έλα στο δικό μου παραμύθι.. Χωρίς «νικητές και ηττημένους»… Μπορείς; Και πάλι όχι. Γιατί έχεις μάθει να πρωταγωνιστείς σε «στημένους αγώνες» για να αποκτάει νόημα η ύπαρξή σου, για να επιβεβαιώνεις το «εγώ» σου… Δεν έχεις μάθει να ξεγλιστράς από την δική σου κοσμοθεωρία, εκείνη στην οποία, αν αφεθείς θα παραδοθείς, αν νιώσεις θα τσαλακωθείς, αν ζήσεις θα εξευτελιστείς..
Έλα, λοιπόν, αν τολμάς να παίξεις στο δικό μου παιχνίδι. Χωρίς μάσκες και προσωπεία, με ελευθερία, αγάπη, διαντίδραση, με παιδική αθωότητα, με αγνότητα, με καθαρή σκέψη.. Τολμάς να το ζήσεις; Και πάλι «όχι»…
Δεν είναι τα καθαρά «παιχνίδια» για σένα μάτια μου… Τα «καθαρά» παιχνίδια θέλουν και πρωταγωνιστές «ακέραιους», παραδομένους στην «απόλαυση», στην «περιπέτεια», στην «ζωντάνια», αποκομμένους εντελώς από το αποτέλεσμα του αγώνα …Είναι ρόλοι που δεν τους έχεις ξαναπαίξει και απαιτούν «θάρρος» και όχι «θράσος»…
Είναι για παίχτες τολμηρούς που ξέρουν να σπάνε το «εγώ» τους και να μπαίνουν στο «εμείς». Για ανθρώπους «δυνατούς» που αναζητούν τα αληθινά και τα απλά πράγματα της ζωής, που δεν γνωρίζουν τα παιχνίδια δύναμης και δεν κρύβονται πίσω από τίτλους, ρόλους, εξουσίες … Για ψυχές «ξεχωριστές» που έχουν μέσα τους «ουσία»: το «είναι» και όχι το «φαίνεσθαι».
Παίξε, λοιπόν, σ’ αυτό το δικό σου το παιχνίδι μόνος σου. Αυτό το προβλέψιμο, το στατικό, που δεν έχει ούτε «μυστήριο» ούτε «φαντασία». Εγκλωβισμένο στα κατώτερα πάθη για «εξουσία», για «επιβεβαίωση μέσα από τους άλλους», για «αναγνώριση μιας ψεύτικης ταυτότητας», βασισμένο σε εγωκεντρικές αντιλήψεις για την «ζωή» και τους «άλλους»… Που είναι κολλημένο στα φύλλα μιας τράπουλας, στην παρτίδα ενός παιχνιδιού…
Είσαι ο μεγάλος «χαμένος-νικητής»… Γιατί οι τίτλοι, τα αξιώματα και τα «στημένα παιχνίδια μια μέρα θα τελειώσουν, και θα τελειώσουν άδοξα. Οι στιγμές όμως;
Οι στιγμές, όμως, θα είναι πάντα αποτυπωμένες μέσα μας, θα τις κουβαλάμε πάντα και παντού… «Ρούχο ξένο» στο δικό σου το παιχνίδι…
