Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Η συσκευή
Κάποιοι λένε πως η καρδιά μας είναι κήπος, που άλλοτε λουλουδίζει κι άλλοτε μαραίνεται… Άλλοι λένε πως η καρδιά είναι διαμάντι πολύτιμο και πρέπει να το φιλάμε προσεκτικά… Κάποιοι τρίτοι πως είναι βράχος που αντέχει, στέκει και στηρίζει τους γύρω της…
Ίσως είναι όλα αυτά, ίσως και πολλά ακόμη περισσότερα. Σκέφτομαι πως ενίοτε η καρδιά μας όταν αγαπά, μετατρέπεται σε ένα καλοκουρδισμένο πλυντήριο. ‘Οταν ερωτευόμαστε, ο κόσμος αλλάζει. Τα χρώματα, οι ήχοι, οι εικόνες… Όλα στροβιλίζονται μέσα μας με έναν ρυθμό αλλιώτικο… Το σύμπαν ολόκληρο παίρνει τόσο διαφορετικές διαστάσεις. Η παντοδυναμία μας είναι τέτοια, που νιώθουμε σα να κρατούμε τη σφαίρα του πλανήτη γη στη χούφτα μας!
Η μεγαλύτερη λοιπόν δύναμη που μας δίνει αυτή η υπέροχη παντοδυναμία είναι αυτή της συγχώρεσης! Η δύναμη ψυχής που αντέχει να αγκαλιάζει το ελάττωμα, το σφάλμα, το λάθος, ακόμα και το κρίμα, του ανθρώπου που διάλεξε η καρδιά μας… Το μεγάλο αυτό πλυντήριο μέσα μας που με στοργή και αγάπη ξεπλένει τις αμαρτίες – μικρές ή μεγάλες – και λευκαίνει τα, ως τα πριν, λερωμένα από ενοχή μάτια του άλλου.
Τα ρούχα στο καλάθι
Είμαστε άνθρωποι, και ως άνθρωποι είμαστε ατελείς… Δεν είμαστε ρυθμισμένες μηχανές – ευτυχώς θα έλεγα – που σημαίνει πως κάνουμε λάθη. Πληγώνουμε, θυμώνουμε, θίγουμε, στεναχωρούμε τους άλλους… Είναι αναπόφευκτο στις ανθρώπινες σχέσεις να υπάρξουν στιγμές δύσκολες, στιγμές ασυνεννοησίας, στιγμές περίπλοκες. Και κάποια στιγμή ίσως κάνουμε την πράξη εκείνη ή πούμε τη λέξη εκείνη που είναι η λάθος. Που θα γίνει βέλος στην καρδιά του άλλου. Άθελά μας πάντα. Γιατί είμαστε άνθρωποι, και δεν τα γνωρίζουμε όλα, ούτε και τα προβλέπουμε όλα. Θα
υπάρξει λοιπόν η κακιά η ώρα εκείνη που θα σφάλουμε.
Το κίνητρο είναι αυτό που θεωρώ σημαντικό. Την πρόθεση. Ακόμη και στα δικαστήρια, η πρόθεση μετράει στον υπολογισμό της ποινής, ακόμα και στην πλήρη αθώωση! Και δεν μπορεί άραγε η καρδιά μας να βρει το δρόμο της και να διαχωρίσει πότε ο λεκές που της δημιούργησαν ήταν ατύχημα, και πότε εσκεμμένα τη βρώμισαν;
Το γύρισμα του κάδου
Διαχωρίζουμε λοιπόν τ’ άπλυτα, κάποια δε λευκαίνουν με τίποτα. Τόσο δύσκολος μπορεί και να’ναι ο λεκές. Τόσο ταπεινά ίσως τα κίνητρα. Σίγουρα όμως κάποια μπορούν να περάσουν μέσα από τα φίλτρα της καρδιάς μας, να στιφτούν με δύναμη στη ανθρώπινη λογική και στην ευαισθησία μας και να ξεβγαλθούν με την αγάπη και την καλή μας διάθεση απέναντι στον άλλον.
Η συγνώμη, είναι μια πύλη μαγική. Δυο μάτια που με ειλικρίνεια ζητούν συγχώρεση και με αγωνία αναμένουν την άφεση, είναι δώρα πολύτιμα. Η καρδιά δεν υπάρχει για να σκληραίνει, να κλειδώνει και να σφίγγεται… Η καρδιά υπάρχει για να πάλλεται, να γεμίζει ολοένα και περισσότερη αγάπη, να αγαλλιάζει και να φιλοξενεί με ζεστασιά το βλέμμα των ανθρώπων.
Η αγιάτρευτη οργή κι ο αθεράπευτος εγωισμός είναι ασθένειες που μας κάνουν πιο αδύναμους, αν όχι και πιο ανίκανους. Τι νόημα έχει να κρύβει κανείς μια καρδιά σκοτεινή και κακότροπη; Μια καρδιά στενή και αμείλικτη; Ή μήπως εμείς ποτέ δεν έχουμε βλάψει κανέναν άθελά μας; Ή μήπως εμείς δε γνωρίζουμε τη βασανιστική αγωνία να μας συγχωρεθεί μια κακοτοπιά μας;
Το συγύρισμα
Όταν είναι σαφές πως το κρίμα (= έγκλημα) που μας τραυμάτισε δεν έγινε από πρόθεση, όταν η έκκληση για συγνώμη είναι αληθινή, όταν η διάθεση να μάθει ο καθένας από τα λάθη του και να μην τα επαναλάβει είναι ώριμη, τότε η συγνώμη που χαρίζουμε στον άλλον είναι το μαγικό ραβδί που ξεδιαλύνει το χάος και τα ξανατοποθετεί όλα όμορφα στη θέση τους. Η σχέση δυναμώνει κι εμείς μαζί της. Μαθαίνουμε καλύτερα το έτερόν μας ήμισυ, μαθαίνουμε καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό, μαθαίνουμε καλύτερα τη σχέση μας. Την αγκαλιάζουμε ακόμα πιο σωστά, ακόμα πιο ολοκληρωμένα.
Ο έρωτας μας δίνει δύναμη ανυπέρβλητη. Αν αυτή δεν προορίζεται για να κάνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερο άνθρωπο, τότε ίσως είναι άχρηστη τελικά…
Και καλύτερος δε γίνεται μόνο όποιος σφάλλει και μετά μετανιώνει κι έπειτα ζητά συγγνώμη και στη συνέχεια δεν επαναλαμβάνει το λάθος του. Καλύτερος άνθρωπος γίνεται κι αυτός που μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει τα αίτια ενός σφάλματος, να επουλώνει τις πληγές του, να κατανοεί τις ατέλειες, να καθαρίζει τα κακώς κείμενα, να μεγαλώνει την καρδιά του κάνοντας χώρο και για τα λερωμένα στίγματα του άλλου…
Γιατί όπως είπε και μια πολύ σοφή κυρία:
“Δεν αγαπάμε αρκετά τους ανθρώπους, όταν δεν λατρεύουμε την αθλιότητα, την ταπείνωση και τη δυστυχία τους.”
Marguerite Yourcenar
