Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Δεν πρέπει, δεν είναι σωστό….δεν….δεν….δεν…Πάντα στον κόσμο υπάρχουν πολλά απαγορευμένα πράγματα, λέξεις, συναισθήματα. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να πεις και συναισθήματα που δεν πρέπει να νιώσεις.
Δεν κάνει να μιλήσεις, δεν κάνει να βγάλεις προς τα έξω αυτά που αισθάνεσαι. Σε πνίγουν μέρα και νύχτα. Δε γίνεται να πεις αυτά που νιώθεις, γιατί φοβάσαι τις συνέπειες και τρέμεις μήπως η αλήθεια σου τους τρομάξει κι αρχίζεις να τρέχεις μακριά.
Προτιμάς να μείνεις με κάτι λιγότερο από αυτά που θέλεις και να πιεστείς για να μη χάσεις αυτό που έχεις ή να μη χαλάσεις την εικόνα σου. Δε θέλεις παρεξηγήσεις, απορρίψεις και κουρελιασμένες αξιοπρέπειες. Δεν το αντέχεις γιατί δεν είσαι φτιαγμένος από τέτοια υλικά.
Μετράς τις κουβέντες σου, μελετάς τις κινήσεις σου μη τυχόν και φανερωθούνε τα “θέλω” σου. Σωπαίνεις και συμβιβάζεσαι. Μόνο που ξεχνάς κάτι, ότι όσο καλά κι αν τα έχεις κρύψει, μία λεπτομέρεια μπορεί να φανερώσει όλα αυτά που προσπαθείς να κρύψεις τόσο επιδέξια.
Τα μάτια…δε λένε ποτέ ψέματα, δε κρύβονται, δεν ελέγχονται, δε μπορείς να τα καμουφλάρεις. Τα μάτια εκφράζουν την λαχτάρα, φοράνε καθετί που νιώθεις, λένε όλα αυτά που εσύ δεν τολμάς. Δε σου χαρίζονται, δε σ’ αφήνουν να γλιτώσεις ή να κρυφτείς.
Άσχημο πράγμα φίλε μου, να μιλάνε μόνο τα μάτια. Χάνεις όλα αυτά που θέλεις να ζήσεις, είτε αυτό είναι ο θυμός και η πικρία που έχεις μέσα σου, είτε είναι ο βαθύς κι ο απόλυτος έρωτας. Κι όσο πιο βαθιά τα σπρώχνεις τόσο περισσότερο γαντζώνονται στο δέρμα σου.
Γι’ αυτό αν σ’ ενοχλεί κάτι, να το φωνάξεις. Έχουμε αρκετά απωθημένα και που να βρούμε κι άλλο χώρο να τα στοιβάξουμε….Να τολμάς….Να μιλάς…Να ζεις…Μη κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου, ν’ αρπάζεις τη ζωή από τα μαλλιά, να διεκδικείς τα όσα θέλεις…..κι ας σου βγει και σε κακό.