Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Εκείνα τα καλά κορίτσια που έχουν μάθει να δίνουν τον χρόνο τους και κυρίως που δεν στερεύουν ποτέ από συναισθήματα. Η αγάπη που έχουν τους θαμπώνει όλους, όσοι έρθουν κοντά τους ακόμη κι αν κάποιοι προσπαθήσουν να κρατήσουν αποστάσεις.
Τα καλά κορίτσια ξέρουν ν’ ακούνε, να προσφέρουν πάντα την γνώση τους και τις συμβουλές τους από τις εμπειρίες τους. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις συννεφιές με μια γλυκιά μελαγχολία. Βλέπουν πάντα ουράνια τόξα και πολύχρωμες πεταλούδες. Δεν τις ενδιαφέρει αν χαρακτηριστούν παράφρονες, γιατί πολύ απλά η αγάπη τις κάνει τρελές.
Αποτελούν μειονότητα και το ξέρουν πολύ καλά αλλά δεν θέλουν να καταλάβουν ποσό ξεχωριστές είναι. Κάτι τέτοιο είναι αλαζονικό και δεν ταιριάζει στην καλοσύνη τους. Που όταν ακόμα και πεσμένες βρίσκουν την δύναμη να σηκωθούν και να σηκώσουν και τους άλλους.
Για εκείνα τα καλά κορίτσια κανόνας τους ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ είναι πως πάντα δίνεις χωρίς να περιμένεις να εισπράξεις, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, αναγνώριση του τι έδωσες. Τα καλά κορίτσια όμως, μένουν μόνα ζώντας μια κόλαση γι’ αυτή τους την δοτικότητα. Η κόλαση τους είναι η αφέλεια τους, η άρνηση τους να δεχθούν ότι υπάρχει δόλος και υποκρισία. Μια κόλαση που τους κατακαίει τις ώρες της μοναξιάς τους και που ξέρουν ότι στην κόλαση που ζουν η καλοσύνη τους έβαλε. Αλλά τα δάκρυά τους είναι λυτρωτικά, σβήνουν κάθε πίκρα τους, κάθε αναστεναγμό τους, κάθε απογοήτευση που γεύτηκαν.
Αναζητούν την αγάπη που πρόσφεραν. Τι κι αν πληγώνονται από ανθρώπους που δεν τους άξιζε η καλοσύνη τους; Τι κι αν καταναλώνουν ενέργεια και συναισθήματα; Πονούν με την αχαριστία των συνανθρώπων τους. Και έρχονται εκείνες οι στιγμές τις εσωτερικής τους αναζήτησης. Για πόσο ακόμη θα πληρώνουν την αγάπη τους; Η καρδιά τους σπάει και αρχίζει ο φόβος. Πώς να διατηρήσουν την αγάπη τους , πώς να την μοιράσουν όταν ξέρουν ότι η αχαριστία είναι πάντα αυτή που κερδίζει;;
Τα λες και ρομαντικά κορίτσια. Όρος κοροϊδευτικός στις μέρες μας. Αλλά τις αρέσει αυτός ο όρος. Ζουν και προσπαθούν να χαμογελούν και να δίνουν. Εκείνα τα καλά κορίτσια που τα βράδια μένουν μόνα με την θλίψη τους και όταν καταφέρουν να αποκοιμηθούν βλέπουν μόνο χρωματιστά όνειρα και η αναπνοή τους είναι γαλήνια. Ξέρουν πως και την επόμενη μέρα θα είναι εκεί όρθια με ανοιχτή την αγκαλιά τους για να χωρέσουν όσοι έχουν ανάγκη από αγκαλιά. Και ελπίζουν ότι με την υπομονή και την αφέλεια τους θα δώσουν την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι όλοι μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Εκείνα τα ρομαντικά και αφελή κορίτσια της καλοσύνης!!!!!!!!