Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Δεν σου άρεσε το κάστρο σου και το έδωσες μια και το γκρέμισες. Πήρες στα χέρια σου την βαριοπούλα και όσο βαριά και αν ήταν, εσύ μπορούσες να την κουμαντάρεις. Και άρχισες να γκρεμίζεις. Γκρέμιζες ότι έβρισκες. Τους τοίχους, τα πατώματα, τις πόρτες τα ταβάνια. Όλα τα γκρέμισες. Δεν δίσταζες, δεν σκεφτόσουν. Μόνο ήθελες να γκρεμίσεις το κάστρο σου.
Ήθελες να μην το βλέπεις, να μην υπάρχει πια. Σου είχε τυπωθεί βαθιά μέσα στο μυαλό ότι μπορείς να ξαναχτίσεις τα πάντα. Πίστεψες στις συμβουλές που σου έδωσαν οι «ειδήμονες» και άφησες τον θυμό σου να σε παρασύρει. Και τώρα στέκεις και κοιτάς τα χαλάσματα. Εισπνέεις την σκόνη και πονάει το μέσα σου. Περπατάς μέσα από αυτά και οι πέτρες σου ματώνουν τα πόδια. Πίστεψες ότι μπορείς να ξαναφτιάξεις ένα κάστρο πιο ψηλό πιο ειδυλλιακό.
Ήθελες να έχει παντού παράθυρα, ώστε να είναι πάντα φωτεινό και ζεστό από τις ακτίνες του ήλιου μα δεν λογάριασες το σκοτάδι της νύχτας. Ήθελες ένα κάστρο με ψηλά ταβάνια, δυνατούς τοίχους και απόρθητες πόρτες ώστε να αφήνουν έξω τον άνεμο και την βροχή μα δεν λογάριασες την λυσσασμένη θάλασσα με τα άγρια κύματα της. Αχ μάτια μου, παρασύρθηκες και δεν λογάριασες πως εσύ δεν είσαι οικοδόμος. Δεν έχεις την γνώση, μόνο τα υλικά.
Κάθεσαι και κοιτάς τα ρημάδια σου και θλίβεσαι με τις προσπάθειες που κάνεις να το ξεκινήσεις πάλι. Ψάχνεις στην απελπισία σου να βρεις όλους εκείνους που σε συμβούλεψαν και δεν τους βρίσκεις. Πονάς από την εικόνα του κατεστραμμένου σου κάστρου. Εσύ απλά έχεις τα σχέδια στα χέρια σου. Τα σχέδια των ονείρων σου.
Εσύ ψυχή μου, ξέρεις πώς να διακοσμήσεις το κάστρο σου. Ξέρεις που θα είναι το τζάκι σου, ώστε η φωτιά του να ζεσταίνει κάθε γωνιά του κάστρου σου. Ξέρεις πως θα φωτίσεις τις κάμαρες του. Ξέρεις ποια λουλούδια θα ευωδιάζουν την αυλή σου και ποια θα ομορφαίνουν το σαλόνι σου. Ξέρεις με ποια χρώματα θα στολίσεις στους άσπρους τοίχους του. Ξέρεις πως από την κάμαρη σου θα ονειρεύεσαι με τα άστρα και το φεγγάρι.
Αχ μάτια μου, μην μετανιώνεις. Μην βουλιάζεις στην απογοήτευση σου και μην πικραίνεσαι από την αφέλεια σου. Όσο και αν πονάς όσο και αν ματώνει η καρδιά σου, εσύ έμαθες να βγαίνεις νικήτρια. Δίνεις τους αγώνες σου και μάχεσαι καθημερινά με τα στοιχειά και τους «ειδήμονες».
Κράτα γερά μέσα στην ψυχή σου τα σχέδια σου και κοιτά να βρεις καλούς έμπιστους οικοδόμους, ανθρώπους που και εκείνοι πίστεψαν στους ίδιους συμβουλάτορες και γκρέμισαν τα κάστρα τους. Εσύ θα τους δείξεις τα σχέδια και με την επίβλεψή σου θα στηθεί το νέο σου κάστρο.