Ένα όμορφο απόγευμα Κυριακής μας χάρισε το καφέ-μπαρ «Καθ’οδόν V2.0» στο Νέο Πετρίτσι, Σερρών. Με μεγάλη επιτυχία διοργάνωσε την παρουσίαση βιβλίου της Στέλας Λέτσιου «Anorexia Nervosa II». Ένα συγκλονιστικό βιβλίο, για μια σύγχρονη ασθένεια του δυτικού πολιτισμού, τη νευρική ανορεξία. Η συγγραφέας μίλησε για την εμπειρία της και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού.
Πλήθος κόσμου παρευρέθηκε στην παρουσίαση, όπου έφυγε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο Λάζαρος Ζιαντάρης και η Αρχοντία Παρασκευοπούλου, άψογοι οικοδεσπότες φρόντισαν για την άμεση εξυπηρέτηση όλων.
Το βιβλίο προλόγισε η φιλόλογος Διονυσία Ζήκα: “Τη Στέλλα δεν την γνώριζα μέχρι τώρα προσωπικά. Δεν είχαμε ποτέ συναντηθεί. Και όμως νιώθω να την γνωρίζω καλά. Και την γνωρίζω, αφού η ίδια φρόντισε με τα δύο βιβλία της, να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα του μυαλού της. Τα κλειδωμένα σεντούκια της ψυχής της και να μ’ αφήσει, να μας αφήσει γενναιόδωρα να διακρίνουμε πίσω από τις βαριές αδιαπέραστες κουρτίνες κάθε γωνιά και κάθε κόχη της.
Έχω διαβάσει και τα δύο βιβλία της Στέλλας. Διαβάζοντας ψάχνω κι εγώ μαζί της να ανακαλύψω ποιο είναι αυτό το τέρας που έχει τέτοια δύναμη, που εγκλωβίζει τη Στέλλα, ένα νέο άνθρωπο σ’ έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο. Εκεί όπου μόλις νιώθει ότι κάνει ένα βήμα μπρος ο τοίχος μπροστά της τη γυρίζει πίσω και στροβιλίζεται στη δίνη των ορίων του. Ψάχνω μαζί της τον μίτο της Αριάδνης που θα τη σώσει. Αυτόν που όμως τον κρατά καλά κρυμμένο η ίδια και τον ξετυλίγει λίγο-λίγο, εκατοστό-εκατοστό, βραβείο ενός αγώνα που το τέρμα του φαντάζει πολύ μακριά.
Καθημερινός αγώνας είναι η αναμέτρηση με το τέρας της ανορεξίας, που έχει συμμάχους του την ευαισθησία, την εμμονή, την τελειομανία του θύματος του και το πετάει από τη Σκύλλα της ανορεξίας στη Χάρυβδη της βουλιμίας και πάλι από την αρχή. Ένα τέρας είναι η ανορεξία που βομβαρδίζει το θύμα του με στρεβλές εικόνες του σώματος του, για να νιώθει χοντρή, άσχημη, άχρηστη. Ένα τέρας που σπρώχνει το θύμα του να οχυρωθεί στο ροζ, παραμυθένιο, φωτεινό κλουβί του, γιατί έξω απ’ αυτό το σκοτάδι είναι πυκνό και κανένα αγαπημένο χέρι δεν απλώνεται για να το τραβήξει.
Ένα τέρας που γιγαντώνεται κάθε φορά από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που κατακυριεύει το θύμα του, που τρέφεται από το άγχος του, αφού αυτό το άγχος πηγάζει από το κάθε τι. Και το τυφλώνει και το ζαλίζει τόσο που να μη βλέπει, να μην αντιλαμβάνεται όσους πασχίζουν να το βοηθήσουν. Τη γνωρίζω λοιπόν τη Στέλλα. Νιώθω την αγωνία του εγκλωβισμένου κοριτσιού στο πρότυπο του λιπόσαρκου σώματος. Νιώθω τη συνύπαρξη της επιτυχίας μαζί με ένα εύθραυστο εγώ. Νιώθω το κυνήγι της τελειότητας και την τιμωρία για την απομάκρυνση της επίτευξής της. Νιώθω τη χαρά της για τον πόνο της τιμωρίας μα και τον θρίαμβο , σαν σπάει μία-μία τις αλυσίδες κι ελευθερώνεται από αυτόν τον επίμονο, απαιτητικό σφετεριστή της ζωής της. Νιώθω την αλμύρα από κάθε δάκρυ πόνου, χαράς και απόγνωσης. Νιώθω κι αισθάνομαι τόσο, ώσπου στο τέλος ξέρω πια πως σχεδόν την αγαπώ. Αυτήν τη Στέλλα την άγνωστη γνώριμη, τη Στέλλα την εν δυνάμει κόρη ή μαθήτρια μου.
Την ευχαριστώ λοιπόν βαθιά γι’ αυτό το μοίρασμα ζωής και αγάπης που χαρίζει. Το ελπιδοφόρο μήνυμα της παντοδύναμης αγάπης που μ’ αυτήν νικιέται κι ο θάνατος ακόμα. Κι αισθάνομαι το χρέος που έχουμε όλοι μας να αναθεωρήσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε πολλά, να συν-χωρήσουμε στον άλλον, να αγαπήσουμε το διπλανό και αδελφό μας, για να είναι τούτη η ζωή ανθρώπινη, ανεκτική ….. αδελφική όπως της πρέπει…”
