Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : « Το βιβλίο της εγγονής μου»
Συγγραφέας : «Μάρω Βαμβουνάκη»
Μια συγγραφέας εγγύηση. Γνωστή σε πάρα πολλούς από εμάς, αλλά εγώ ποτέ δεν αξιώθηκα να διαβάσω κάποια δουλειά της. Και είναι πολλά και αξιόλογα τα βιβλία που έχει γράψει. Ήρθε και η δική μου στιγμή μετά από μια πρόταση-όχι για το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά γενικά, για κάποιο από τα αυτά που έχει ήδη εκδόσει – ενός ανθρώπου που μπήκε και πάλι στη ζωή μου, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας ο ένας από την καθημερινότητα του άλλου. Μόνο που αυτή τη φορά δώσαμε μια ‘υπόσχεση’ να μη χαθούμε ξανά.
Ένα είναι το σίγουρο. Μετά από αυτό το βιβλίο που διάβασα, θα επιδιώξω να προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου όλη τη συγγραφική της δουλειά, γιατί με έχει κερδίσει. Ίσως αργά, αλλά όπως λέει και η παροιμία, κάλλιο αργά παρά ποτέ!!!!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ούτε το φανταζόμουν, ούτε ήθελα ποτέ μου να γράψω ένα εντελώς αυτοβιογραφικό βιβλίο. Είναι όμως ψεύτης όποιος πει «ποτέ» ή «πάντα» για τον εαυτό του, το πλάσμα δηλαδή που γνωρίζει λιγότερο. Έρχονται μετά γεγονότα που σε μεταμορφώνουν.
Σε εμένα ήρθε η εγγονή μου και όσα πια την ακολούθησαν. Τον ίδιο μήνα που γεννήθηκε, έτσι όπως κυκλοφορούσα, κάπως σαν εκστατική, βρέθηκα στον υπολογιστή σπρωγμένη από τυφλή ανάγκη. Εξομολόγησης; Σημειώσεων να μη ξεχαστούν; Τραγουδιού που πιέζει να το πεις αφού μέσα μας υπάρχουν μουσικές που αποφασίζουν αυτές για εμάς;
Υπήρχαν όμως και οι γονείς! Πιο σοβαροί, πιο προσεχτικοί, πιο υπεύθυνοι, πιο χαμηλότονοι από εμένα. Μια χαρούμενη στιγμή-η χαρά σε κάνει πιο γενναίο-τους το ξεφούρνισα. «Θα γράψεις και για εμάς;» ρώτησε ο γιος μου. «Είναι δυνατόν να σας αποφύγω;… Είστε ένα με την υπόθεση!» είπα μαζεμένη.
Δεν ενθουσιάστηκαν. Ορκίστηκα με πάθος να το δουν πριν το παραδώσω για έκδοση. Να αφαιρέσω ό,τι δε θέλουν να ειπωθεί. Στην ανάγκη, να μην το εκδώσω καν…
Προσωπική άποψη
Χαίρομαι πραγματικά που έκανα την αρχή με αυτό το υπέροχο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη. Γιατί μέσα από αυτό τη γνώρισα καλύτερα. Έτσι συνήθως λέμε εμείς οι αναγνώστες, ότι μαθαίνουμε τον συγγραφέα μέσα από τα έργα τους. Με τον τρόπο που εκφράζονται μέσα από τη γραφή τους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα βιβλίο που μεταφέρει αρκετά σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της.
Όσες από εσάς είστε ήδη μανούλες θα σας αγγίξει 100% και ακόμα περισσότερο εσείς που έχετε ήδη γίνει γιαγιάδες σε μικρή ηλικία. Ζεις την αγωνία της ίδιας για την προσμονή της εγγονής της να έρθει στη ζωή. Το άγχος, τα διάφορα σενάρια που κάνει το μυαλό από μόνο του λόγω της πολύωρης αναμονής. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου περιγράφοντας τη στιγμή που αντίκρισε τη νύφη της μετά τη γέννα. Η ταλαιπωρία κατά τη διάρκεια του τοκετού ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε ζήσει αυτές τις καταστάσεις. Μας είναι οικείες. Σίγουρα όλοι μας περιμέναμε με αγωνία στην αίθουσα αναμονής για τον ερχομό ενός νέου μέλους στη ζωή μας. Προσωπικά το βίωσα περιμένοντας να έρθουν στον κόσμο τα ανίψια μου.
Η Μάρω Βαμβουνάκη, γιαγιά πλέον δεν μπορεί να μη συγκρίνει την περίοδο που ήταν και εκείνη νέα μανούλα. Τα ξενύχτια που έζησε μέχρι να μεγαλώσει λιγάκι ο γιος της. Τους τρόπους ανατροφής που επέλεξε η ίδια για τον γιο της, με αυτούς που επιλέγει τώρα αυτός για τη δική του κόρη. Το να θέλει να παρέμβει και ταυτόχρονα να κάνει πίσω τονίζοντας πως δεν είναι σωστό και δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό για μια γιαγιά να βλέπει και απλά να σωπαίνει; Δύσκολα θα σας πω εγώ, βλέποντας τη δική μου μητέρα ως γιαγιά. Τα λόγια που χρησιμοποιεί για να μας εκφράσει την αγάπη της για την μονάκριβη εγγονή της είναι μοναδικά.
Όσοι από εσάς το έχετε διαβάσει, θα έχετε καταλάβει σίγουρα πως δεν πρόκειται απλά για μια αναφορά στην ύπαρξη της εγγονής της και το πώς έχει αλλάξει την καθημερινότητα στο στενό περιβάλλον τους, αλλά για ένα βιβλίο που απευθύνεται στους νέους γονείς. Για το τι θα πρέπει να προσέξουν, τις ανησυχίες τους, τα άγχη τους που αυξάνονται μετά τον ερχομό του νέου μέλους.
Με το βιβλίο αυτό εγώ το μάθημά μου το πήρα. Το ανέφερα και παραπάνω, υπήρξαν στιγμές που δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου, γιατί τα έκανα όλα εικόνες. Συγκινητικό βιβλίο, αλλά συνάμα έχει να σου διδάξει πολλά.
Θα κλείσω το κείμενο με την παρακάτω φράση : «Είναι έγκλημα να χρησιμοποιείς ένα μωρό, ένα παιδί, σαν αποζημίωση για τις δικές σου αποτυχίες»