Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : “Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας”
Συγγραφέας : Πένυ Παπαδάκη
Το βιβλίο αυτό έπεσε εντελώς τυχαία στα χέρια μου, όταν επισκέφτηκα μια ξαδέρφη μου. Κλασσικά το μάτι μου, κάθε φορά που πηγαίνω κάπου, πόσο μάλλον σε οικείο σπίτι, πέφτει στη βιβλιοθήκη. Είχα ξεχάσει τον σκοπό της επίσκεψής μου, γιατί πολύ απλά χάθηκα.
Χάθηκα στα ράφια με τα αμέτρητα βιβλία. Στην προσπάθειά μου να διαβάσω τον τίτλο ενός συγκεκριμένου βιβλίου, πέφτει κάτω από το ράφι ένα άλλο. Επειδή το θεώρησα σαν κάποιο σημάδι, αποφάσισα να το δανειστώ και να το διαβάσω.
Δεν είχα διαβάσει στο παρελθόν κάποιο μυθιστόρημα της συγγραφέως και είπα να κάνω το παρθενικό ταξίδι με «Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας». Ο τίτλος σε εξιτάρει και σε βάζει στη διαδικασία ν’ αναρωτηθείς πόσο πόνο έχει μέσα της η ηρωίδα μας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Θέλει κότσια να μπορείς ν’ αντέξεις τα χτυπήματα της μοίρας και να μη λυγίσεις απ’ τον πόνο. Θέλει κουράγιο να μπορείς να χαμογελάς ακόμα και μες στη μαυρίλα της φτώχειας, της αρρώστιας, του θανάτου. Ακόμα περισσότερο, θέλει λεβεντιά κι αντρειοσύνη να μπορείς να κάνεις τον καημό σου χορό και τραγούδι.
Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας είναι ένα βιβλίο θάρρους και λεβεντιάς. Η Κατίνα μάς παίρνει ανάλαφρα απ’ το χέρι και μας ταξιδεύει από τη Ραμόνα της Θεσσαλονίκης στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και στα κρυφά μονοπάτια της ζωής της.
Γελάμε και κλαίμε μαζί της, τη θαυμάζουμε και την αγαπάμε, της χτυπάμε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικό της…
Η Κατίνα είμαστε εμείς…
Προσωπική άποψη
Ένα βιβλίο για μεγάλα στομάχια. Ένα βιβλίο που τα έχει όλα. Μόνο που επέλεξα λάθος μέρα για να το διαβάσω. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί πολύ απλά ήταν η γιορτή της μητέρας τότε. Γιατί το βασικό πρόσωπο του βιβλίου είναι η μάνα. Σε πολλά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει το κεντρικό πρόσωπο είναι μια μάνα, αλλά αυτό με ξεπέρασε. Με καθήλωσε. Με δίδαξε και ναι μου έδωσε πολλά χαστούκια. Είναι μια ιστορία που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει από τους παππούδες μας.
Έτσι ένιωθα. Ότι καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού των παππούδων μου και με εξιστορούσαν γεγονότα που είχα ζήσει οι ίδιοι ή κάποια δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.
Τη γραφή της Πένυ Παπαδάκη δεν τη γνώριζα ως τώρα και χαίρομαι που το έκανα με το συγκεκριμένο βιβλίο. Βασικά χαίρομαι που έπεσε καταλάθος μπροστά μου και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη συγγραφέα.
Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου ταξιδεύεις μαζί με την ηρωίδα στην Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Πέργαμο. Ζεις μαζί της, τη μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό από την μέχρι πρότινος πατρίδα, για το άγνωστο. Ποια πατρίδα άραγε, ποιος τόπος θα γινόταν τόπος τους; Ποιοι Έλληνες θα γινόταν αδέρφια τους από τη στιγμή που τους κόλλησαν την ετικέτα «πρόσφυγες;»
Αθάνατη Ελληνίδα μάνα. Μια τέτοια μάνα είναι η Παγώνα η οποία έχει μάθει στα παιδιά της το σεβασμό, την υπευθυνότητα και την εργατικότητα. Μια μάνα που θέλει μόνο το καλό των παιδιών της. Μια μάνα που θέλει η τύχη των παιδιών της και κυρίως των κοριτσιών της να είναι καλύτερη από τη δική της.
Μια τέτοια μάνα έγινε και στη συνέχεια η Κατίνα, η μία από τις δύο κόρες της. Αν και επαναστάτρια από μικρή, δεν την ένοιαζε τι θα πει η γειτονιά, δεν έβρισκε την ευτυχία μόνο στο χρήμα, έμοιαζε σε πάρα πολλά στοιχεία τη δική της μάνα. Μια Κατίνα η οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ το πεδίο της μάχης. Αγωνίστηκε σκληρά παρά τις δυσκολίες που συνάντησε στη ζωή της. Ο άντρα της να βρίσκεται μακριά στα βουνά, καθότι αντάρτης που ήταν και αυτή να μένει πίσω να μεγαλώνει τα παιδιά της.
Δε θέλω να πω πολλά. Δε θέλω ν’ αποκαλύψω άλλα στοιχεία του βιβλίου. Απλά θα τονίσω μια φράση της συγγραφέως που λέει το εξής.: «Αλλά έτσι είναι η μάνα. Γίνεται το πάπλωμα για να σκεπάσει τις αδυναμίες, τις αμαρτίες και τα λάθη των παιδιών της. Γίνεται ο φάρος για να τους δείχνει το δρόμο. Και αν κάποιες φορές αυτά δε βλέπουν το φως και τσακίζονται, τότε μαζεύει τα συντρίμμια τους.»
Γιατί πολύ απλά αυτή είναι η ΜΑΝΑ!!!
Καλή ανάγνωση!