Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Ένα ακόμη αστέρι θα βρίσκεται πλέον στον ουράνιο θίασο. Η Καίτη Παπανίκα ταξίδεψε στη γειτονιά των Αγγέλων μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Η σπουδαία θεατρίνα έσβησε στα 75 της χρόνια αφήνοντας πλούσια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Μια καριέρα γεμάτη από λάμψη, φώτα, ρόλους στο θέατρο και το κινηματογράφο, εξώφυλλα και τηλεόραση…Το βιβλίο της ζωής της θα ανοίξουμε εδώ τιμώντας την πολύχρονη προσφορά της στο νεότερο ελληνικό πολιτισμό.
Η Καίτη Παπανίκα γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1942 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου έχοντας για καθηγητές της την Κατίνα Παξινού, την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Ελένη Χαλκούση και τον Αλέξη Σολομό ενώ παράλληλα σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο ωδείο Αθηνών. Πήρε το πτυχίο της από το Εθνικό με Άριστα και αμέσως σχεδόν άρχισε τη καριέρα της στο θέατρο.
Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή της το 1963 με την ταινία «Μας Κρύβουν Τον Ήλιο» του Θάνου Σαντά. Το στόρι αυτής της ταινίας εκτυλισσόταν στην εποχή της κατοχής, και τα γυρίσματα γίνονταν στο ορεινό χωριό Παύλιανη του νομού Φθιώτιδας. Σε ένα από τα γυρίσματα η πρωτοεμφανιζόμενη Καίτη έπεσε από έναν όροφο και σώθηκε από θαύμα, όταν υποχώρησε το δάπεδο και η ηθοποιός έπεσε στην αποθήκη, όπου επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι. Επεισοδιακό γύρισμα από το οποίο η Καίτη γλύτωσε με μερικές γρατζουνιές και γδαρσίματα.
Στη δεκαετία του ’60 ο κινηματογραφικός φακός τη πλασάρει ως το όμορφο και δροσερό κορίτσι σε ρόλους χαριτωμένους, μέχρι που η Καίτη Παπανίκα περνά τη πόρτα της Φίνος Φιλμ το 1967 αρχικά με έναν μικρό ρόλο στο κοινωνικό δράμα του Γιάννη Δαλιανίδη «Όλγα, αγάπη μου» και αμέσως μετά κλέβει τη παράσταση στην άρτια παραγωγή του Φίνου «Πολύ αργά για δάκρυα». Με την πλήρως εκφραστική, παρουσία της δίνει μαθήματα στο πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Στο ίδιο φιλμ ερμηνεύει μοναδικά τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου «Έσβησε το τραγούδι» και «Παλικάρι διψασμένο», που δυστυχώς δεν καταγράφηκαν στη δισκογραφία, με τη φωνή της.
Το 1968 στη μουσική κωμωδία του Ντίνου Δημόπουλου «Μια Ιταλίδα Από Την Κυψέλη» η Καίτη κλέβει τη παράσταση ως η τσαχπίνα Γαλλιδούλα Ρενέ. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις 28 Οκτωβρίου 1968 και αρέσει στο κοινό με 396.882 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής.
Από την υπόλοιπη φιλμογραφία της αξίζει να σταθούμε στα: «Στα σύνορα της προδοσίας»(1968), «Ο πρόσφυγας»(1969), «Παύλος Μελάς»(1974) και στο αριστουργηματικό «Άντε Γειά»(1990). Ο ρόλος της εδώ θα μαγέψει κοινό και κριτικούς χαρίζοντας την το βραβείο ερμηνείας στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η προσωπική της ζωή ήταν πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παρά το γεγονός ότι και ο σύζυγος της, Θόδωρος Κατσαδράμης προερχόταν από το χώρο του θεάματος. Η ηθοποιός, ξεχώριζε για το ήθος της, την καλοσύνη και τις προοδευτικές ιδέες της. Ο προβληματισμός για τα κοινά την οδήγησε στη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ως αντιπρόεδρος στον τομέα Πολιτισμού και Αθλητισμού, έριξε στο τραπέζι μια ρηξικέλευθη πρόταση: να δίνει τον μισθό της από το δημοτικό συμβούλιο (περί τα 600 ευρώ) σε οικογένειες που έχουν πραγματικά ανάγκη τα χρήματα και τα βγάζουν δύσκολα πέρα. Τεράστιο δείγμα ανθρωπιάς!
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Καίτη ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, δίνοντας τον αγώνα της. Γνωστοποίησε το πρόβλημα της υγείας της αλλά αποσύρθηκε από τη σκηνή νιώθοντας γεμάτη από όσα είχε δώσει. Έλεγε χαρακτηριστικά: «…ξέρω να γεύομαι τη ζωή, την απολαμβάνω, τη ρουφάω,…έχω βρει και ένα άλλο κόλπο, χαίρομαι πολύ με τη χαρά των άλλων».
