Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Το παράθυρο της Νεφέλης»
Συγγραφέας : Σπύρος Πετρουλάκης
Έμαθα για τον Σπύρο Πετρουλάκη σε μια ομάδα στην οποία συμμετέχω. Διαβάζοντας θετικά σχόλια τόσο για τον ίδιο αλλά και τον τρόπο γραφής του, αποφάσισα να αναζητήσω τα βιβλία του στο διαδίκτυο.
Τρία από αυτά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Όχι απαραίτητα από τον τίτλο ή το εξώφυλλο, αλλά από μια σημείωση που υπήρχε στο κάτω μέρος του βιβλίου : ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Αυτού του είδους τα μυθιστορήματα κατά μαγικό τρόπο με προσελκύουν περισσότερο.
Έχω ένα μικρό «κουσούρι». Κάθε χρόνο αγοράσω μυθιστορήματα από συγκεκριμένους καταξιωμένους συγγραφείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω διαβάσει τα προηγούμενα που έχουν εκδώσει. Κάπως έτσι κατέληξα να έχω στην κατοχή μου τα βιβλία του Σπύρου Πετρουλάκη. Να τονίσω, ότι τα διαβάζω ανάλογα με την ημερομηνία έκδοσής τους. Είπαμε, κουσούρι είναι αυτό.
Το παράθυρο της Νεφέλης είναι το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
«Το παιδί μου…Βοήθεια…Έχασα το παιδί μου»….Η τραγική μάνα νιώθει τον κόσμο να χάνεται. Ποιο μυαλό και ποια καρδιά μπορούν να αντέξουν τόση πίεση, τόση τραγικότητα μέσα σε μια στιγμή; Ψάχνει απεγνωσμένα το χαμένο της παιδί χωρίς αποτέλεσμα.
Ένα αγαπημένο ζευγάρι το οποίο στα χρόνια που είναι παντρεμένο, δε κατάφερε να αποκτήσει παιδιά που τόσο πολύ αγαπούν. Τα λόγια οίκτου που έφταναν στα αυτιά τους από κατοίκους του νησιού, τους ώθησαν να κάνουν κάτι φρικτό. Να αρπάξουν ένα παιδί από την παραλία χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες. Το μόνο που απασχολούσε το άκληρο αυτό ζευγάρι ήταν να καλύψουν το κενό που είχαν στη ζωή τους.
Με τα χρόνια οι μνήμες του παιδιού ξεθώριασαν ή μήπως όχι? Προσαρμόστηκε στην νέα του ζωή. Για το παιδί αυτό γονείς του πλέον ήταν ο Γιάννης και η Ματίνα, ώσπου μια μέρα η Ματίνα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Τα πάντα αλλάζουν. Η αδιαφορία της μάνας προς τη Νεφέλη είναι μεγάλη. Αφοσιώνεται αποκλειστικά στον μονάκριβο γιo της, το βιολογικό της παιδί. Η Νεφέλη μη αντέχοντας την απόρριψη από τους ίδιους τους γονείς της, αρχίζει και ζωγραφίζει. Τα πινέλα και οι καμβάδες τη βοηθούν να δραπετεύσει από την ασπρόμαυρη ζωή της, μέσα από ένα έγχρωμο παράθυρο. Το παράθυρο της Νεφέλης.
Η Αντιγόνη, η Μελιτίνη και η Αρετή, μπαίνει η κάθε μία σε διαφορετική περίοδο, απρόσμενα στη ζωή της για να της δείξουν την αγάπη και την ανθρωπιά.
Προσωπική άποψη
Ένα μυθιστόρημα με άκρως κοινωνικό περιεχόμενο αν και το εξώφυλλο προδιαθέτει ότι πρόκειται για μια ερωτική ιστορία. Ο Σπύρος Πετρουλάκης με τις εναλλαγές από το παρελθόν στο μέλλον που κάνει, καταφέρνει με τις λεπτομερείς περιγραφές να ξεδιπλώσει τις καταστάσεις που βιώνει ο κάθε ήρωας.
Δε μπορώ να μην αναφερθώ στην ψυχολογία της μικρής Νεφέλης, τη στιγμή που συνειδητοποίησε σε ποιανού αγκαλιά βρισκόταν. Η θλίψη που ήταν ζωγραφισμένη στο προσωπάκι της. Ο τρόμος που ένιωσε όταν αντιλήφθηκε ότι αυτή η γυναικεία φιγούρα δεν είχε τίποτα το οικείο.
Και σαν πέρασαν τα χρόνια, η μεγάλη χαρά που ένιωσε στο άκουσμα ότι θα αποκτήσει αδερφάκι, που δε θα ήταν μόνη, που θα είχε κάποιον παρέα πέρα από τις ζωγραφιές της. Αλλά και η απογοήτευση που η Ματίνα της απαγόρευε να πλησιάζει το μωρό. Πόσες ανατροπές να βιώσει ακόμα αυτό το πλάσμα;
Με το μυθιστόρημα αυτό ο συγγραφέας καταφέρνει μέσα από τις σελίδες του να φέρει τον αναγνώστη κοντά στα πιο σημαντικά κοινωνικά φαινόμενα, που δεν είναι άλλα από την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση ανηλίκου.
Συμπέρασμα; Να μη σιωπούμε σε ότι βλέπουμε. Ο εκφοβισμός που δέχεται ένα παιδί, το υποχρεώνει να κρατά το στόμα του κλειστό, πιστεύοντας ότι θα έχει να αντιμετωπίσει χειρότερες καταστάσεις από αυτές που ήδη βιώνει. Πρέπει να αντιδρούμε και να μη προσπερνούμε το πρόβλημα, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι οφθαλμοφανές.
Τέλος, το μεγαλείο ψυχή της Νεφέλης το συναντούμε πολύ σπάνια. Ένας άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, λίγο πολύ εγκαταλείπει τις δυνάμεις του. Και όμως εδώ η Νεφέλη, έχοντας δίπλα της άτομα που την αγαπούσαν πραγματικά, έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της να βγει νικήτρια για τους δείξει με τη σειρά της τη δική της αγάπη.
Είναι σπουδαίο τελικά, να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά και σε θέλουν για αυτό που είσαι χωρίς ανταλλάγματα.