Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Πάνε πολλά χρόνια που έχεις μπει στο κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Έχεις κάνει άπειρες προσπάθειες ώστε ν’ ανακαλύψεις τον ανεκτίμητο θησαυρό που θα φέρει στη ζωή σου την ηρεμία, την ευτυχία και την γαλήνη.
Γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, συνάπτεις σχέσεις του ποδαριού νομίζοντας ότι έτσι θα φτάσεις πιο κοντά στην εύρεση του κρυμμένου θησαυρού. Έτσι σε δίδαξαν, ότι ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις έχει καλά φυλαγμένο έναν ανεκτίμητο θησαυρό και εσύ τον θέλεις. Πεισμώνεις και πιάνεις τον εαυτό σου να ζηλεύει, συναίσθημα άσχημο για σένα.
Και όσο κι αν προσπαθείς, διαπιστώνεις ότι τελικά αυτό που παίρνεις είναι τα «σκουπίδια τους». Το γνώριζες βέβαια από την αρχή αλλά η ανάγκη σου να αποκτήσεις και εσύ αυτή την ηρεμία, αυτόν τον ανεκτίμητο θησαυρό σε έκανε να εθελοτυφλείς. Δεν πετάς τίποτα και επιμένεις να ελπίζεις.
Με μεγάλο πόνο ανακαλύπτεις ότι όσο και αν προσπάθησες, όσο και αν έχεις ματώσει να σκάβεις βαθιά πάντα φτάνεις να ξεθάβεις τα «σκουπίδια τους». Πουθενά ο θησαυρός σου. Απογοητευμένη και αποκαμωμένη « καταθέτεις τα όπλα». Σταματάς να ψάχνεις καθώς η κούραση σε έχει καταβάλει. Κλείνεις τα μάτια και με δάκρυα αφήνεσαι στα όνειρα σου.
Ονειρεύεσαι ξύπνια, ότι έχεις ανακαλύψει τον θησαυρό σου ότι επιτέλους είσαι ευτυχισμένη και ήρεμη. Και τότε ανακαλύπτεις ότι τόσα χρόνια έψαχνες σε λάθος μέρος και σε λάθους ανθρώπους. Και στο μόνο μέρος που δεν έψαξες ήταν μέσα σου. Σπατάλησες χρόνο και συναίσθημα άδικα. Ανασκουμπώνεσαι, σηκώνεις μανίκια, παίρνεις βαθιές ανάσες και ξεκινάς αποφασιστικά να ψάχνεις. Και όσο σκάβεις βαθιά μέσα σου με πείσμα αλλά και με μεγάλη αγωνία, ανακαλύπτεις ένα ξεθωριασμένο φως που αχνοφέγγει.
Τώρα η αγωνία σου γίνεται μανία, σπρώχνεις, πετάς και λερώνεσαι από τα «σκουπίδια» αλλά τελικά φτάνεις στο θησαυρό σου. Τον έχεις στα χέρια σου και σου φέρνει αγαλλίαση. Αυτός ο υπέροχος θησαυρός σου, ο θησαυρός της γενναιοδωρίας, της μεγαλοψυχίας, της αγάπης και της συγχώρησης ήταν πάντα εκεί μέσα σου και δεν τον έβρισκες. Τον είχαν κρύψει καλά οι χαμένες προσδοκίες σου. Οι λάθος επιλογές. Τα λάθος πιστεύω σου.
Κράτησε τον, περιποιήσου τον με ευλάβεια και θα δεις. Θα λάμψει και πάλι και θα σε οδηγήσει στον δρόμο της γαλήνης. Στα μονοπάτια της ψυχικής σου ηρεμίας και ευτυχίας. Και δώσε υπόσχεση στον εαυτό σου ότι δεν θα τον χάσεις ποτέ ξανά. Ούτε θα αφήσεις να τον «θάψουν» τα «σκουπίδια» των άλλων.