Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Πάντα μου άρεσαν τα χρώματα. Χρώματα φωτεινά έντονα χαρούμενα αλλά και τα άλλα τα ξεθωριασμένα, τα μουντά, τα σκούρα. Όλα τα χρώματα σε μια αγκαλιά χωρούνε. Όλα τα χρώματα κρύβουν κάτι. Μια γιορτή, μια άνοιξη, μια έκπληξη, ένα δάκρυ, έναν θυμό, μια προδοσία.
Με ένα πινέλο ζωγραφίζω στον καθαρό καμβά, τις προσμονές μου, τα όνειρά μου, τις αποτυχίες μου, τις επιτυχίες μου.
Λευκό το χρώμα των χρόνων της αθωότητας της ανεμελιάς αλλά και της αλήθειας. Λευκό, σαν τα κρίνα στα μαλλιά και σαν το απάτητο χιόνι. Λευκά και τα σύννεφα που με παρασύρουν σε ξέφρενους χορούς.
Πράσινο, κυρίαρχο χρώμα στη φύση, χρώμα της πλάσης, χρώμα της ζωής, χρώμα που δίνει την ελευθερία να περπατάω ξυπόλητη στους καταπράσινους αγρούς, που επουλώνει πληγές του παρελθόντος.
Γαλάζιο-μπλε, χρώμα της απεραντοσύνης. Χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Κατευνάζει τον καημό μου αναζητώντας μόνο την γαλήνη.
Κίτρινο το χρώμα του ήλιου, χρώµα που τυφλώνει, χρώμα της αντίθεσης. Όσο εντυπωσιακό, τόσο αποκαλυπτικό, όσο ζεστό τόσο ψυχρό. Εκτυφλωτικό και συνάμα αποκαλυπτικό.
Tο πορτοκαλί, το χρώμα που έχει το ηλιοβασίλεμα. Την ώρα που φεύγει ο εκτυφλωτικός ήλιος για να πάρει τη θέση του το φεγγάρι. Όπως και στη ζωή μας. Όταν κάτι τελειώνει και προσμένουμε να έρθει το καινούργιο.
Κόκκινο το χρώμα του πάθους, του έρωτα, της έντασης, της ντροπής και του θυμού. Όλα τα συναισθήματα σε ένα χρώμα.
Και τέλος το μαΎρο, της θλίψης, της απογοήτευσης, του μίσους. Το χρώμα που το φως χάνεται.
Ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο χρώματα, όλα τα χρώματα που μας κρατάνε όμηρο των συναισθημάτων μας. Όλα τα χρώματα φτιάχνουν την παλέτα της ζωής μας. Τη μια στιγμή με «ρίχνουν», και την άλλη αστραπιαία κάνει την καρδιά να χτυπά σαν τρελή.
Όλα τα χρώματα χαρούμενα ή μουντά τα αγαπώ. Δεν έχω βεβαία ακόμη καταλάβει αν τα χρησιμοποιώ ή με χρησιμοποιούν.
«Τα χρώματα, μπορούν να διεγείρουν τις αισθήσεις μας, να ξυπνήσουν συγκινήσεις, ιδέες που μας ξεκουράζουν ή μας κινητοποιούν και να προκαλέσουν την χαρά και τη λύπη», Γκαίτε.