Γράφει η Τίνα Μιχαηλίδου / a relationship blogger
Θα σου γράψω τη δική μου εμπειρία που τη ζω εδώ και 2 χρόνια με τον μπαμπά μου. Βέβαια είμαστε σε αρχικό στάδιο άνοιας οπότε δεν έχω να σου περιγράψω και πολλά, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σου καταγράψω πιο πολύ το πως νιώθω εγώ.
Πριν ξεκινήσουμε να σου πω ότι μπορείς να ενημερωθείς σχετικά για την Άνοια και το Αλτσχάιμερ από την Εταιρεία Alzheimer Αθηνών.
Σαν φροντιστής ατόμου με άνοια έχω να σου εκμυστηρευτώ πως δεν είναι και πολύ εύκολη αυτή η διαδικασία όχι τόσο από σωματική κούραση, όσο από την ψυχολογική φθορά.
Γιατί είναι πολύ άσχημο ο δικός σου άνθρωπος που σε έχει μεγαλώσει να τον βλέπεις να λιώνει σε μια καρέκλα, να μην έχει πλέον συναισθήματα, να μη μιλάει και να έχει παραισθήσεις.
Η ιστορία του μπαμπά και η περιπέτεια υγείας του ξεκίνησε από τότε που διαγνώστηκε με διαβήτη τον οποίο και τον θεωρώ ύπουλο μιας και κάνει κάποιον αγγειακό ασθενή επειδή καταστρέφει πολλά όργανα.
Από ιατρική δεν γνωρίζω πολλά μόνο από όσα έχω διαβάσει ή έχω ακούσει, όμως ξέρω ότι κανένας γιατρός δεν μπορεί να σου απαλύνει τον πόνο της ψυχής που νιώθεις ως φροντιστής.
Γιατί το να μη μιλάει δεν είναι κάτι τόσο στενάχωρο, όμως όταν η ασθένεια εξελιχθεί θα αρχίσει να ξεχνάει και το ποιος είσαι ή τι του είσαι ή το όνομά σου.
Και είμαι σίγουρη πως όταν και αν ο μπαμπάς μου φτάσει σε αυτό το στάδιο θα είμαι πιο στεναχωρημένη από ποτέ.
Όταν έχεις να κάνεις με τέτοια άτομα πρέπει από την αρχή να δεχτείς την αρρώστια, να εννοήσεις ότι θεραπεία δεν υπάρχει και να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να μαζέψεις όλη τη δύναμη που έχεις μέσα σου για να βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο.
Σαν φροντιστής ακόμα δεν έχω δει τίποτα, θεωρώ πως είμαι ακόμα στην αρχή και στο μηδέν και πως με περιμένουν πιο δύσκολες μέρες και πρέπει από τώρα να οπλιστώ με δύναμη.
Για αυτό να χαμογελάτε στα δύσκολα και να προσπαθείτε να είστε ψύχραιμοι σε όλα!!