Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Κι όταν όλα δείχνουν ότι έχεις χάσει, σε πιάνει ο πανικός και αρχίζεις τις διαπραγματεύσεις…δώσε μου άλλη μια μέρα και εγώ δεν θα σου ξαναγκρινιάξω ποτέ και δεν θα σε στενοχωρήσω. Θα τηρήσω όλες μου τις υποσχέσεις.
Αν μου δώσεις άλλη μια μέρα, άλλη μια ώρα, άλλο ένα λεπτό.. Διαπραγματεύεσαι συνέχεια με γελοία επιχειρήματα. Με υποσχέσεις ψεύτικες που ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα τηρήσεις. Το γνωρίζεις ότι έχασες και θυμώνεις και εξοργίζεσαι. Ξεσπάς, βρίζεις, απαρνιέσαι. Κι όλα αυτά τελικά γιατί; Για να κρύψεις καλά τον πόνο σου. Όλα είναι από τον θυμό σου που δεν έχεις βγει νικητής. Που δεν κέρδισες, που δεν κατάφερες να αλλάξεις το παιχνίδι, ν’ αντιστρέψεις τους όρους ώστε το αποτέλεσμα να είναι υπέρ σου.
Αισθάνεσαι την αδικία και θυμώνεις ακόμη περισσότερο. Τρέμεις στην ιδέα να παραδεχτείς ότι συνέβη, ότι πια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και βουλιάζεις στη θλίψη σου. Αποστασιοποίησε απ’ όλα. Μένεις αδρανής παρατηρητής και αδιαφορείς για όλους και για όλα. Δεν συμμετέχεις, δεν θέλεις να μιλήσεις. Απομονώνεσαι και περιμένεις την ώρα της λύτρωσης σου που είναι η αποδοχή του τι έχει συμβεί. Ότι δυστυχώς συνέβη και σε εσένα. Και είναι το απόλυτο φυσιολογικό να βιώσεις τον χαμό. Τον αναπόφευκτο χωρισμό.
Αλλά κάπου εκεί διαπιστώνεις ότι εκείνο που σε κάνει να θυμάσαι είναι η ευγνωμοσύνη που νιώθεις για τον άνθρωπο που σου χάρισε αναμνήσεις χαράς και γέλιου. Που σου δίδαξε με μεγάλη υπομονή τον όρο φιλία. Που σου έμαθε την ανιδιοτελή αγάπη, να συγχωρείς και να δέχεσαι το διαφορετικό. Που σου έμαθε να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής και ν’ αγκαλιάζεις το «άσχημο».
Ευγνωμονείς τους ανθρώπους που τον έφεραν κοντά σου. Αναπολείς όλες εκείνες τις στιγμές σας με ένα θλιμμένο χαμόγελο. Και νιώθεις υπερηφάνεια που ήρθε κοντά σου σαν ένας άγγελος για να σου δώσει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπιάς του και της αυθεντικότητάς του και έφυγε για να συνεχίσει να είναι άγγελος.
Ο φύλακας άγγελος σου.
Για τον φύλακα άγγελο μου, τον Δημήτρη!