Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Είπαμε, να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά……
Είναι και το τι εαυτό, έτσι μαγικά κι αβίαστα, σου βγάζει ο κάθε ένας άνθρωπος ξεχωριστά. Είναι απίστευτο το πώς αλλάζει, πώς διαφοροποιείται ο εαυτός μας, πώς παίρνει άλλη μορφή, άλλο αέρα, άλλη ιδιότητα (κι ας μην το συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή) κάθε φορά που βρίσκεται πλάι μας, απέναντί μας, ο κάθε ένας άλλος άνθρωπος που “έπρεπε” να συναντηθεί με τον εαυτό μας.
Δεν σας έχει τύχει κάποιες φορές να βιώσετε έναν απρόσμενα όμορφο εαυτό, όντας δίπλα από κάποιο άτομο; Υπέρτατο συναίσθημα. Σας έτυχε να νιώθετε πως “αυτός ο άνθρωπος, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι”; Και πως κάποιος άλλος, μου προκαλεί τέτοια νύστα, που από το πολύ χασμουρητό κοντεύει να μετακινηθεί η άνω γνάθος; Σας έτυχε. Σίγουρα σας έτυχε, σε όλους έχει συμβεί.
Υπάρχουν κι αυτοί, που σου ξυπνούν κάτι ένστικτα, από κείνα που ήταν πολύ καλά κλειδωμένα μέσα σου. Αυτοί, που σου γεννούν κάτι συναισθήματα, που ούτε εσύ ο ίδιος καλά-καλά δεν ήξερες ότι υπήρχαν.
Άλλοι πάλι, σε κάνουν να παλαβώνεις από ασφάλεια, θαυμασμό και χαρά, να περνάς κάθε φορά και καλύτερα, και να λες, “προσδεθείτε, ξαπλώστε πίσω στο κάθισμα και απολαύστε το ταξίδι”! Αλλά ακόμη και μόνοι μας όταν είμαστε, πάντοτε θα στέκεται απέναντι μας το γύρω μας. Κι αυτό το γύρω μας, ερέθισμα και (μεγάλη) πρόκληση είναι για τον εαυτό μας.
Όπως τα στοιχεία της φύσης, έτσι κι εμείς. Η θάλασσα, η καταιγίδα, ο πρωινός ήλιος, το σούρουπο, το φεγγάρι της νύχτας. Το κάθε στοιχείο, προσπαθεί να βγάλει τον πιο δυνατό, τον πιο “όμορφο” εγώ του.
Έτσι κι εγώ….έτσι κι εσύ….να είσαι ο καλύτερος εαυτός που σου βγάζει, το κάθε τι απέναντί σου…….αν μπορεί να στο βγάλει τελικά.
Και να θυμάστε…..
“Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα για να τολμάς να είσαι ο εαυτός σου”, Eugène Delacroix