Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Και όταν σε ρωτήσουν ποιους ανθρώπους σέβεσαι, να τους πεις όλους εκείνους που δέχθηκαν την ήττα μα δεν παραδόθηκαν. Που πάλεψαν γενναία και με αξιοπρέπεια. Που περιφρόνησαν τις δυσκολίες.
Και αν σε ρωτήσουν ποιους ανθρώπους εκτιμάς, να τους μιλήσεις για εκείνους τους ανθρώπους που πόνεσαν. Που η ψυχή τους γέμισε με χαρακιές. Που όσο και αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να τις επουλώσουν και μένουν εκεί. Που στο βλέμμα τους αντικρίζεις την ευγένεια.
Και αν σε ρωτήσουν ποιους θέλεις να έχεις φίλους σου, να τους πεις για όλους εκείνους που η απώλεια δεν τους έριξε στα σκοτάδια μα έμειναν στο φως ,που δεν εξάντλησαν τις αντοχές τους και στέκονται περήφανοι.
Και αν σε ρωτήσουν ποιους ανθρώπους πιστεύεις, να τους πεις για όλους εκείνους που το στόμα τους στέγνωσε και μάτωσε από τα τραγούδια για την ζωή. Που οπλίστηκαν με υπομονή για να ζήσουν με χαμόγελο. Που τις αναπνοές τους τις μετράνε με τις στιγμές που ζουν.
Και αν σε ρωτήσουν ποιους ανθρώπους αγαπάς, να τους μιλήσεις για εκείνους τους ανθρώπους που έστυψαν τα δάκρυα της καρδιά τους, τα έκαναν πολύτιμα μαργαριτάρια και τα χάρισαν. Που δεν κρύβονται πίσω από φθηνές δικαιολογίες, που δεν κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματά τους. Που δεν ψάχνουν να εξουσιάζουν αλλά παραμένουν πιστοί δούλοι της αγάπης.
Να μιλήσεις για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σέβεσαι, εκτιμάς , αγαπάς και πιστεύεις. Και ούτε μια στιγμή να μη δειλιάσεις να απαντήσεις. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι σε πείσμα τω καιρών, παραμένουν όρθιοι, περήφανοι και φωτεινοί. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι ελάχιστοι, περιμένουν καρτερικά να τους γνωρίσουν και άλλοι.