Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Λυπάμαι που ξεχνάμε μόλις κλείσουμε την πόρτα του σπιτιού μας και η ματιά μας βλέπει μόνο τον μεγάλο δρόμο και όχι τα μικρά στενά.
Λυπάμαι που τα αυτιά μας τα έχουμε εκπαιδεύσει να ακούνε μόνο όσα μας βολεύουν και δεν υπάρχει χώρος για κάτι νέο κάτι καινούργιο.
Λυπάμαι που τα μάτια μας βλέπουν μόνο τα ωραία ρούχα και την απόκοσμη αίγλη των ψηλών κτηρίων και των αστραφτερών αυτοκινήτων. Λυπάμαι που τα χέρια μας παραμένουν κρύες γροθιές μέσα σε τρύπιες τσέπες.
Λυπάμαι που τα βήματα μας παραμένουν στο ίδιο σημείο. Λυπάμαι που η επανάστασή μας αρχίζει και τελειώνει στην ζεστασιά του καναπέ μας. Λυπάμαι που τον πόνο μας τον έχουμε κάνει πρωταγωνιστή του δικού μας θεάτρου.
Λυπάμαι που μένουμε μόνοι και αυτό διδάσκουμε στα παιδιά μας. Εύχομαι να θυμόμαστε όταν κλείσει η πόρτα και να βγούμε από την ασφάλεια των μεγάλων δρόμων για να περπατήσουμε στα στενά σοκάκια, ακόμη και με γυμνά πόδια.
Εύχομαι τα αυτιά μας να ακούν τον κρότο που κάνουν τα δάκρυα όταν κυλάνε. Εύχομαι τα μάτια μας θα θαμπώνονται μόνο από την λάμψη της αγάπης. Εύχομαι τα χέρια μας να τα βγάλουμε στο φως να τα ανοίξουμε για να ζεσταθούν.
Εύχομαι ο πόνος μας όλων μας να διαρκεί όσο το πετάρισμα του βλεφάρου. Εύχομαι να μάθουνε τα παιδιά μας την αλήθεια και το θάρρος της δικής τους γνώμης. Εύχομαι να πάψουμε να είμαστε μόνοι.
Λυπάμαι που ο Άγιος Βασίλης θα έρθει σε λίγους…..Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να είναι για όλους!