Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail.com
Στον αριθμό 50 της οδού Ακαδημίας, στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας υπάρχει εδώ και χρόνια το «Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου» – «Θεατρικό Μουσείο». Το «Θεατρικό Μουσείο» ήταν έργο του ιστορικού του θεάτρου μας Γιάννη Σιδέρη, που από το 1938 ως το θάνατο του το 1975 ακούραστα συγκέντρωσε όλο αυτό το υλικό.
Καμαρίνια σπουδαίων θεατρίνων έχουν στηθεί με προσωπικά τους αγαπημένα αντικείμενα και κοστούμια ρόλων. Υπάρχουν πίνακες και μακέτες σκηνικών και κοστουμιών, κοστούμια με τις μάσκες που φιλοτέχνησε η Εύα Σικελιανού για τις Δελφικές εορτές που διοργανώθηκαν το 1927 και το 1930, βιβλιοθήκη με 80.000 τόμους βιβλίων και περιοδικών με κείμενα θεατρικών έργων και πραγματείες γύρω από το θέατρο, πολύτιμες συλλογές χειρογράφων και σπάνιων εκδόσεων, μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις, θεατρικές ραδιοφωνικές εκπομπές, ηχητικές επενδύσεις για παραστάσεις, καθώς και ολόκληρο το κινηματογραφικό αρχείο του αξέχαστου Αριστείδη Καρύδη – Φουξ.
Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι του Θεατρικού Μουσείου είναι πλέον κατσαρίδες, ποντίκια, τερμίτες, γάτες, ψύλλοι. Είναι μια θλιβερή κατάσταση, που αφορά τον χώρο του πολιτισμού και είναι στο κέντρο της Αθήνας, το Θεατρικό Μουσείο στενάζει και απαξιώνεται. Οι εικόνες του ιστορικού αυτού χώρου έχουν κάνει τον γύρω του διαδικτύου προκαλώντας την οργή όλων όσων τις αντικρίζουν. Τα σπάνια και πολύτιμα εκθέματα και αρχεία του, αργοπεθαίνουν και καταστρέφονται. Αυτό το σπουδαίο κεφάλαιο για το θέατρο και τον πολιτισμό γενικότερα, αφέθηκε να παρακμάσει, να μην λειτουργεί επαρκώς και τέλος να κλείσει, με ολέθριες συνέπειες για τα υλικά που έχουν συγκεντρωθεί. Υλικά ανεκτίμητα, εκτεθειμένα στη βουλιμία των ποντικών της οδού Ακαδημίας!
Εικόνα εγκατάλειψης παρουσιάζει και το ιστορικό κτίριο της Φίνος Φιλμ επί της οδού Χίου. Ένα παλιό νεοκλασικό, πρώην σαπωνοποιία της εταιρείας Παπουτσάνης, που το 1955 μετακομίζει τα εργαστήρια και τα γραφεία της η ταχύτατα ανερχόμενη τότε κινηματογραφική εταιρεία του Φιλοποίμενος Φίνου. Άδειο και έρημο, ασφυκτιώντας σε μια “υποβαθμισμένη” γειτονιά, φέρνει δάκρυα στα μάτια με τις μουτζούρες που έχουν βρωμίσει τον εξωτερικό τοίχο του κτιρίου. Από την τεράστια καγκελόπορτα, που κάποτε ψηλά σαν κορώνα είχε τα αρχικά της θρυλικής εταιρείας δεν έχει μείνει τίποτα να θυμίζει ότι εδώ κάποτε υπήρξε το ελληνικό Χόλιγουντ.
Κτίρια που άλλοτε στέκονταν περήφανα, που κουβαλάνε μεγάλη πολιτιστική ιστορία στους τοίχους τους. Τα συναισθήματα που προκαλούν είναι ανάμεικτα. Νοσταλγία για ένα παρελθόν πιο ένδοξο, στυλιζαρισμένο όπως το έχουμε πλάσει στο μυαλό μας και θλίψη για την κατάντια αυτών των ιστορικών εν δυνάμει μνημείων.
Δυστυχώς δεν είναι τα μόνα. Τραγική είναι η εικόνα που παρουσιάζουν η οικία του Κωστή Παλαμά, η βίλα Λεβίδη, ο κινηματογράφος Αττικόν, το κτίριο της δισκογραφικής εταιρείας Columbia, το σπίτι του Εθνικού Ήρωα Παύλου Μελά στην Κηφισιά και τόσα άλλα. Γιατί τόσο μεγάλη αδιαφορία; Γιατί αφήνουμε τον πολιτισμό μας να αργοπεθαίνει;
[su_slider source=”media: 1657,1658,1659,1660,1661,1662,1663,1664″ link=”lightbox” width=”320″ height=”260″ responsive=”no” title=”no”]