Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Οι δικοί μας άνθρωποι, οι πιο κοντινοί μας, οι πιο οικείοι μας. Αυτοί που είναι πάντα εκεί για εμάς. Οι άνθρωποι της προσμονής και της υπομονής. Αυτούς τους ανθρώπους που τους θεωρούμε και το απόλυτο «δεδομένο» στη ζωή μας. Έχουν χάσει την ταυτότητα τους, το όνομα τους είναι «δεδομένο». Οι πιο αδικημένοι!
Το μεγαλύτερο λάθος το κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι πάντα θα είναι εκεί για εμάς, θα μας δίνουν το κάτι παραπάνω και σε οποιαδήποτε λάθος μας θα μας συγχωρήσουν. Πιστεύουμε ότι τα δέχονται όλα επειδή πολύ απλά είμαστε εμείς.
Έχουν πάντα χρόνο να μας ακούσουν, να μας περιθάλψουν, να περιποιηθούν τις πληγές μας, να μας δώσουν χέρι βοήθειας, ώμο να ακουμπήσουμε τα δάκρυα μας. Εκείνοι οι άνθρωποι που χαρίζουν απλόχερα κομμάτια από την ψυχή τους και κατά έναν περίεργο τρόπο συνέχεια έχουν κάτι παραπάνω.
Μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο να διορθώσουμε κάτι. Και επειδή τους έχουμε ως «δεδομένο», επειδή ξέρουμε ότι θα μας συγχωρήσουν τα λάθη μας, τους σαμποτάρουμε. Τους ρίχνουμε στην γωνία για την επόμενη φορά που θα τους χρειαστούμε.
Και καταλήγουμε να σεβόμαστε, να εκτιμάμε και να προσέχουμε ανθρώπους άγνωστους ξένους και αδιάφορους, ίσως για να εξιλεωθούμε στους δικούς μας. Και δεν βλέπουμε ότι οι δικοί μας άνθρωποι αποχωρούν σιγά σιγά. Ότι δεν αντέχουν να τρώνε τα ψίχουλα που τους πετάμε.
Φεύγουν με αξιοπρέπεια. Φεύγουν και εμείς μένουμε άπραγοι στο φευγιό τους. Ο εγωισμός μας και η ψευτοπερηφάνεια μας τυφλώνουν. Μένουμε περιμένοντας ότι θα γυρίσουν. Δεν έχουμε την δύναμη, την σοφία, την κρίση να παραδεχτούμε ότι μας είναι σημαντικοί, ότι τους αδικήσαμε και ότι τους αγαπάμε.
Αυτούς τους ανθρώπους, τους δικούς μας ανθρώπους χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Πρέπει να διεκδικούμε καθημερινά τον σεβασμό τους. Να κερδίζουμε την αγάπη τους. Πρέπει με πράξεις να το δείχνουμε.
Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι όχι μόνο είναι οι δικοί μας άνθρωποι αλλά κυρίως δεν είναι το «δεδομένο μας»……