Υπάρχουν γραφεία με κλειστές πόρτες και γραφεία με ανοιχτές. Και υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η έκθεση και η βαβούρα και άνθρωποι που δεν το αντέχουν αυτό. Εσείς, τι προτιμάτε;
Το να έχουμε τον προσωπικό μας χώρο στο γραφείο, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά σημαντικό για την αποδοτικότητά μας και τελικά μπορεί ο καθένας μας να το χρειάζεται. Αυτό το ανακαλύπτουμε όταν πλέον ερχόμαστε πολύ κοντά με τους συναδέλφους μας.
Τότε και μόνο μπορούμε να εκτιμήσουμε την ανεξαρτησία που είχαμε όντας πίσω από τα διαχωριστικά μας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που οι προϊστάμενοι μας σχεδόν πάντα φροντίζουν να έχουν ιδιωτικά γραφεία.
Αυτά είναι θετικά της ανεξαρτησίας μας που χάνουμε:
Τα ανοιχτά γραφεία δεν ενδείκνυνται για να «αποφύγουμε» αυτούς που θέλουμε να αποφύγουμε.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι ένα κακό αφεντικό είναι ο υπ’αριθμόν «ένα» λόγος που οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη δουλειά τους. Τα γραφεία ανοιχτού τύπου κάνουν τα «κακά» αφεντικά ακόμη πιο τοξικά, επειδή δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Με ένα ιδιωτικό γραφείο ή ακόμα και μια καμπίνα, μπορούμε να «πάρουμε μια ανάσα» τουλάχιστον.
Κάνουν κακό στην υγεία μας…
Ενας ακάλυπτος βήχας δημιουργεί ένα σπρέι μέχρι… 40.000 σταγόνες που εκπέμπονται από ασθένειες που ταξιδεύουν μέχρι 1,6 χλμ/ώρα σε απόσταση έως και 8 μέτρα και παραμένουν αιωρούμενες στον αέρα για 10 λεπτά. Ναι, είναι υπερβολικό αλλά υπάρχουν και εκείνοι που τα σκέφτονται όλα αυτά.
«Τρελαίνουν» τους εσωστρεφείς.
Περίπου το 50% του πληθυσμού είναι εσωστρεφές. Δεδομένου ότι τα γραφεία ανοιχτού τύπου προορίζονται και για την ενίσχυση των κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων, έχουμε τους εξωστρεφείς που τείνουν να συμφωνούν με αυτή την επιλογή και τους εσωστρεφείς ανθρώπους από την άλλη πλευρά οι οποίοι αισθάνονται αμηχανία και ανησυχία από την αναπόφευκτη υποχρεωτική «συγκατοίκησή» με άλλους στην καθημερινότητά τους. Πώς λοιπόν να εργαστούν ήρεμα και αποδοτικά όταν νιώθουν ότι απειλείται ο προσωπικός τους χώρος και όταν ανά πάσα στιγμή μπορεί να εισβάλλει ο καθένας;
Εκτεθειμένοι στον χώρο.
Με τα γραφεία ανοιχτού τύπου, η πλάτη μας είναι πάντα απροστάτευτη. Παρόλο που πιθανότατα κανείς μας δεν ανησυχεί θεωρητικά για μια «επίθεση» από πίσω, ο εγκέφαλος και το νευρικό μας σύστημα έχουν εκατομμύρια χρόνια προγραμματισμού DNA που υποδεικνύουν ότι δεν είμαστε ασφαλείς. Όταν είμαστε λοιπόν με την πλάτη εκτεθειμένη, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η ανασφάλεια του τι γίνεται που δεν βλέπουμε και ποιος πλησιάζει στο γραφείο μας…
Μπορούν κυριολεκτικά να προκαλέσουν βλάβη στον εγκέφαλο.
Τα γραφεία ανοιχτού τύπου μας αναγκάζουν στη διαχείριση πολλαπλών στόχων καθώς, κάθε στιγμή, και ένα διαφορετικό πεδίο του εγκεφάλου εστιάζει σε αυτό που οι άνθρωποι γύρω μας λένε και κάνουν. Αυτό που προκαλείται, ονομάζεται διάσπαση προσοχής, η οποία με αυτά τα γραφεία είναι πιο εύκολο να μας συμβεί. Αυτό, κυριολεκτικά, καθιστά αδύνατο σε κάποιον να επικεντρωθεί πλήρως σε ένα πράγμα μέχρι να συνηθίσει να λειτουργεί κάτω από αυτές τις συνθήκες και τεχνητά να μην ακούει τι συμβαίνει γύρω του. Ο μηχανισμός αυτό-απομόνωσης ενεργοποιείται κάποια στιγμή και μας σώνει!