Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail.com
Η Ελίζα Μαρέλλι με τη βαθιά, ζεστή και εκφραστική φωνή της δέσποσε στο χώρο του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και τη δεκαετία του ’60. Δεν συμπάθησε ποτέ της το μπουζούκι, απέφευγε σταθερά τις εμφανίσεις σε κέντρα, ενώ την είχαν αποκαλέσει «θεία φωνή» και ιέρεια του ελαφρού τραγουδιού.
Μερικοί τίτλοι τραγουδιών, διαφόρων δημιουργών, που σημαδεύτηκαν με την απαλή, αισθαντική φωνή της (ακόμα και σε δεύτερες εκτελέσεις) είναι τα: «Ραμόνα», «Ηρθες σαν την άνοιξη», «Γιατί να ζούμε χωρισμένοι», «Χιλιάδες βράδια», «Οπου κι αν πας θα θυμάσαι», «Ηρθες αργά», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Μόνο κοντά σου», «Αν μου φύγεις και σε χάσω», «Δεν μπορώ να το πιστέψω» και πολλά άλλα.
Την Τετάρτη 22 Ιουνίου έφυγε από τη ζωή στα 77 της, έπειτα από σύντομη μα σκληρή μάχη με προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό. Γεννημένη το 1939 στην Αθήνα φοίτησε στο Ελληνικό Ωδείο. Στην ηλικία των δώδεκα ετών γνώρισε τη Δανάη Στρατηγοπούλου η οποία και της παραδίδει μαθήματα φωνητικής και πιάνου. Το 1954 έκανε τον πρώτο της δίσκο που περιέχει δύο τραγούδια με στίχους Νίκου Φατσέα και μουσική Ζοζέφ Κορίνθιου: «Τίποτα άσχημο δεν έχεις» και «Μη φοβάσαι, μη φοβάσαι».
Η οικογένειά της αρνήθηκε να ηχογραφήσει το πρώτο της τραγούδι, καθώς ήταν πολύ μικρή ακόμα. Ωστόσο, στα 14 χρόνια της, την Πρωτοχρονιά του 1954, κατάφερε να γεφυρώσει τρεις γενιές, τραγουδώντας και δισκογραφώντας δίπλα στους Μιχάλη Σουγιούλ, Χαιρόπουλο, Κώστα Γιαννίδη και Βέλλα, ενώ μοιράστηκε την αγάπη και την αγωνία του ελαφρού τραγουδιού με τη Σοφία Βέμπο και τον Νίκο Γούναρη.
Με τη βαθιά, ζεστή και εκφραστική φωνή της η Ελίζα Μαρέλλι δέσποσε στο χώρο του Αθηναϊκού ρομαντικού τραγουδιού στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και τη δεκαετία του ’60. Η δημιουργία οικογένειας και η απόκτηση τριών παιδιών την κάνουν να μείνει μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια είχε δηλώσει. Οι τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις της αναρίθμητες, ήρθαν να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό, καλλιτεχνικό της έργο που εκδηλώνεται μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση.
Το 2004 η Ελίζα πρωτοστάτησε στη δημιουργία του συλλόγου «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού» θέλοντας να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα της Δανάης. Αφοσιώθηκε από τότε ψυχή τε και σώματι στους στόχους του Συλλόγου που ήταν η διάσωση και η διάδοση του ελαφρού τραγουδιού.
Αυτή ήταν η παρουσία της στο χώρο του τραγουδιού. Τι την ενοχλούσε σήμερα στο τραγούδι; «Αυτό που λένε ότι δεν βρίσκουν ταλέντα και η πλύση που γίνεται από τα μέσα ενημέρωσης για ένα είδος τραγουδιού». Παρέμενε όμως αισιόδοξη και πίστευε ότι το τραγούδι θα ξαναβρεί τη μελωδία, ενώ τα παλιά και δοκιμασμένα θα εξακολουθούν να συγκινούν και να ψυχαγωγούν πραγματικά τον κόσμο.
