Γράφει η Αναστασία Νικολούδη/ InstaWanderer
Το όνομά της δεν ήταν Αλίκη και φυσικά δεν είχε βρει ακόμη τη χώρα των θαυμάτων. Όμως, ένα πράγμα ήταν πάντοτε μέσα στο μυαλό της, η περιπέτεια. Διαρκώς σχεδίαζε το επόμενο ταξίδι της, φανταζόταν τα μέρη που θα φωτογράφιζε και τις μικρότερες λεπτομέρειες που θα φυλάκιζε ο φακός της. Σκεφτόταν τις θάλασσες και την άμμο. Σκεφτόταν τον αέρα. Κάποιες φορές μύριζε τσάι από την Κίνα ή μπαχαρικά από την Ινδία ή το άρωμα του ιταλικού καφέ ή απλώς ένα παλιό πουλόβερ που της θύμιζε κάτι.. Κάτι που είχε συνηθίσει ν’ αγαπά πολύ.
Κανείς δε μπορούσε να διαβάσει τους χάρτες της, που ήταν γεμάτοι γραμμές, διαδρομές, στάσεις και σημεία, σημειώσεις και σχέδια. Κανείς δε μπορούσε να διαβάσει την ανάγκη της να εξαφανιστεί, να χαθεί για λίγο, να δει τι άλλο κρύβει αυτός ο κόσμος και να μην το μαρτυρήσει ποτέ. Δεν ήταν η ανάγκη για διασκέδαση ή ο τουρισμός. Όχι. Ήταν μία νέα ανάσα που πάλευε να πάρει.
Είχε πακετάρει τη βαλίτσα της αρκετές φορές ώστε να μπορεί να ισχυριστεί πως έχει δει μέρος του κόσμου. Αλλά δεν ήταν στη φύση της να μένει σε ένα σημείο και να ξεφυλλίζει νοσταλγικά τις αναμνήσεις. Αυτό που την είχε κρατήσει ακίνητη τόσο καιρό, έγινε τώρα μία φωνή που την παρακινούσε. Και ετοίμασε τη βαλίτσα της για άλλη μία φορά. Δε χωρούσαν όλα στη μικρή της τσάντα, μα ό, τι είχε προσθέσει χωρούσε τέλεια στη νέα της ζωή.
Το περπάτημα ατελείωτο και το σπίτι της έμοιαζε να ξεθωριάζει μαζί με όλους όσους άφησε πίσω. Δεν υπήρχε πια ο χρόνος στα μέρη που είχε δει, δεν υπήρχαν ανησυχίες και γνωστά πρόσωπα. Ήταν μία στάση μεταξύ της ζωής που άφησε πίσω και εκείνης που έφτιαξε στους δρόμους σαν σύγχρονη flâneur.
Μα δε μπορούσε να μείνει παραπάνω. Η αλλαγή έγινε συνήθεια και το βλέμμα της αναζητούσε διαρκώς ένα νέο ουρανό πέρα από το παράθυρό της. Σκέφτηκε τον εαυτό της και την ανικανότητά της να σταματήσει να περιπλανιέται. Τι σήμαινε αυτό; Πως ήταν ασταθής και αλλοπρόσαλλη ή μήπως ελεύθερο πνεύμα που έψαχνε απλώς το άλλο του μισό; Δε μπορούσε να βρει την απάντηση και η καρδιά της σκοτείνιασε.
Μία μέρα, βρέθηκε σε νέες συντεταγμένες και τότε κατάλαβε. Δεν ήταν η περιπέτεια που αναζητούσε αλλά η χώρα των θαυμάτων. Η δική της. Ένα μέρος όπου θα έβρισκε όσα επιθυμούσε. Ένα μέρος όπου θα έμενε, ένα ζευγάρι χέρια ή δύο μάτια μέσα στα οποία θα μετρούσε τ’ αστέρια. Μία χώρα χωρίς σύνορα και εισιτήρια, μόνο χαρά και ελευθερία.
Εξάλλου, ήξερε ήδη πως θα είχε εύκολα χαθεί, αν δεν ήταν εκείνα τα αστέρια που ξεπηδάνε μέσα από τα δύο του μάτια…
