Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Δεν θέλω να πονέσω άλλο. Πόσες φορές την είπες αυτή την φράση; Πόσες φορές δεν την έφτυσες μέσα από τα δόντια σου και προσπάθησες να μην την αφήσεις μόνο στα λόγια; Τι έκανες λοιπόν; Επέλεξες φιλίες ή λυκοφιλίες, που μόνο θα τις χρησιμοποιούσες όπως σε βόλευαν.
Επέλεξες μονότονους εραστές, ανούσιους, βολικούς. Γνώρισες ανθρώπους ανέκφραστους, χλιαρούς, συμβιβασμένους στο τόσο, όσο…Και πού κατέληξες; Να πονάς περισσότερο.
Πρέπει να βιώσεις τον πόνο. Να κομματιαστείς. Να πέσεις χαμηλά γιατί μόνο έτσι θα καταλάβεις ότι υπάρχει και ο ανοδικός δρόμος, που κάθε στιγμή σε φέρνει και πιο κοντά στην προσωπική σου αναγέννηση. Θα δυσκολευτείς αλλά ποιος σου είπε ότι όλα είναι εύκολα μέσα στην ζωή;
Αναλογίσου πόσους έχει ευεργετήσει ο πόνος, που μέσα από την προσωπική τους οδύνη κατάφεραν να ελπίζουν και να ζουν και τώρα στέκονται αγέρωχοι και αισιόδοξοι σε κάθε τους πρόβλημα. Μάθε από τον πόνο και μην τον φοβάσαι. Κάνε τον φίλο σου, σύμμαχό σου και θα σε παροτρύνει να ζήσεις.
Είναι το δώρο σου, που στην αρχή στραβομουτσουνιάζεις γιατί δεν σου αρέσει αλλά κατόπιν διαπιστώνεις ότι είναι το πιο χρήσιμο δώρο που έχεις πάρει ποτέ.