Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Δεν πειράζει υπάρχουν και χειρότερα. Η ιδία καραμέλα που την πιπιλίζουμε στο στόμα. Κουραστικό και βαρετό αυτό το «δεν πειράζει υπάρχουν και χειρότερα» που λες και κουβαλάει όλη την απελπισία και την αυτολύπηση του κόσμου.
Δεν πειράζει με κατεβασμένους ώμους να προδιαθέτεις τον οίκτο. Κατεβασμένο κεφάλι έτοιμος να εισπράξεις τις κινηματογραφικές σφαλιάρες του Κωνσταντάρα. Δεν πειράζει λες και ευγνωμονείς που δεν είσαι στα χειρότερα. Και τι είναι τα χειρότερα; Που υπάρχουν τα χειρότερα; Γιατί πρέπει να ζήσεις τα χειρότερα και πάλι να πεις δεν πειράζει ή μήπως είναι δικαιολογία για να μην ανακαλύψεις τα καλύτερα;;;
Πειράζει και μάλιστα πολύ που χρησιμοποιώντας αυτή την φράση βάζεις τρικλοποδιές στα όνειρά σου. Πειράζει που δεν έχεις την τόλμη να επαναστατήσεις που σε έχουν γεμίσει με απογοήτευση. Πειράζει που ανυποψίαστος περπατάς στο δάσος της πολυκοσμίας και πέφτεις συνέχεια σε παγίδες που σου βάζουν όλοι εκείνοι οι ευσυνείδητοι και ευαίσθητοι άνθρωποι.
Πειράζει που μετράς απουσίες περισσότερες από παρουσίες, που η αγένεια έγινε συνώνυμο της επιλεκτικής ευγένειας, που οι «δήθεν φίλοι» έγιναν από φόβο μήπως και είναι οι αυριανοί εχθροί. Πειράζει που ο πιο κακός ηθοποιός ξετυλίγει το υποκριτικό του ταλέντο στην δική σου θεατρική σκηνή και εσύ επιβραβεύεις εκστασιασμένος με χειροκροτήματα και κολακείες.
Πειράζει που στριμώχνουμε κάτω από το πατάκι τα συναισθήματά μας και απρόσκλητοι επισκέπτες ποδοπατώντας τα σκουπίζουν τα πόδια τους. Πειράζει να λες και να κλείνεις διόδους για κακόβολους εκμεταλλευτές συναισθημάτων και τυχοδιώκτες με κίβδηλο λόγο.
Πειράζει να λες και να τραβάς διαχωριστικές γραμμές, σε όλους αυτούς τους αρρωστημένους νάρκισσους με την έπαρση τους. Πειράζει να λες και να είσαι ευτυχισμένος που η μνήμη επανήρθε ώστε να επαναπροσδιορίσει την προσωπικότητά σου.
