Γράφει η Αναστασία Νικολούδη/InstaWanderer
Λένε πως το σπίτι μας είναι εκεί που είναι και η καρδιά μας. Μα αν η καρδιά είναι λιγάκι αναστατωμένη σε ποιο σπίτι θα μπορέσει να χωρέσει; Σε εκείνο που μετριέται σε μερικά τετραγωνικά ή σε εκείνο που χτίζουν τα δύο χέρια μιας αγκαλιάς; Σε ποιο τόπο ή σε ποια σκέψη είναι χτισμένο το ιδανικό σπίτι για τον καθένα μας; Και αν πάλι έχει κανείς όλα όσα ορίζουν το σπίτι αλλά του λείπει η αίσθηση του σπιτικού, πως μπορεί να αλλάξει στέγη χωρίς να καταλήξει με ένα στοιχειωμένο σπίτι ή ακόμη χειρότερα, με μία στοιχειωμένη καρδιά;
Μάθαμε να δουλεύουμε όχι για να είμαστε δημιουργικοί και χρήσιμοι στον κλάδο μας αλλά για να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην και ένα σμαρτφον παραπάνω. Αφήσαμε τα ρούχα να γδύσουν τις ψυχές μας και διακοσμήσαμε τον εγκέφαλό μας με πολυτελή αντικείμενα. Μπερδεμένα μυαλά. Χάσαμε το δάσος για ένα καμμένο δέντρο. Χάσαμε όσα έχουν αξία.
Μα θα μου πεις, και θα ‘χεις απόλυτο δίκιο, αυτά που εσύ βρίσκεις ανούσια και περιττά, για κάποιον άλλο έχουν μέγιστη αξία και ουσία. Και σου επεξηγώ πως ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί κάποιος άλλος επέλεξε να εναποθέσει την καρδιά του εκεί, σαν να ήταν το σπίτι του. Σε μία αγκαλιά, σε μία ιδέα, σε μία εικόνα, σε ένα κομμάτι ύλης.
Αν πεινάει κάποιος θέλει να φάει, εάν διψάει θέλει να πιει. Αν τα προσφέρεις ανάποδα, θα είναι και οι δύο δυσαρεστημένοι. Οπότε μείνε στα απλά. Βρες μία στέγη για την καρδιά σου και έπειτα φρόντισε να την κάνεις σπίτι σου. Γέμισε το με όμορφες εικόνες, με γέλιο και ανθρώπους που μετρούν τα πράγματα με την ίδια αξία. Και αν το σπίτι είναι μικρό, μη σκας. Όσο πιο μικρό, τόσο πιο αρμονικά θα ταιριάξει μέσα του η καρδιά σου. Εξάλλου, υπάρχουν τόσοι μικροί άνθρωποι τριγύρω μας και τόσο απλοϊκοί. Εσύ να μείνεις απλός. Απλά.
