Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Περίεργη αυτή η αίσθηση του ότι μπαίνεις σε ένα χώρο…σε κάποιο καφε, μπαρ, εργασιακό χώρο ή οπουδήποτε αλλού τέλος πάντων….και νιώθεις αυτά τα βλέμματα να γυρνάνε πάνω σου. Τι στην οργή είναι… διαίσθηση, αύρα, προειδοποίηση;;;!!!
Νιώθεις να σε σκανάρουν, να ασχολούνται με το τι φοράς, τα μαλλιά σου, την κίνηση σου, τα πάντα σου. Να σε κρίνουν απ’ αυτό το “σπάταλο” φαίνεσθαι….τόσο επιφανειακοί είμαστε τελικά οι άνθρωποι. Τι κατάντια…να κρίνεις απλά και μόνο από μια πρώτη εικόνα.
Ευτυχώς όμως, αποτελούν μόνο μια κατηγορία ανθρώπων όλοι αυτοί. Υπάρχει και η άλλη κατηγορία…αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να σε γνωρίσουν πραγματικά, χωρίς να μένουν απλά και μόνο στην πρώτη εικόνα.
Αυτοί που θέλεις να σπαταλάς τον χρόνο σου μαζί τους….κι όχι, μη το πάρεις στραβά! Είναι αυτοί που θέλουν και πόσο μάλλον θέλεις κι εσύ, να περνάς ατέλειωτο χρόνο μαζί τους, να συζητάς και να νομίζεις πως δεν έχει περάσει στιγμή.
Αυτούς που θέλεις, αν μπορείς να τους βλέπεις καθημερινά, γιατί σε κάνουν να ξεφεύγεις από την άθλια (στην πλειοψηφία) καθημερινότητα. Σε κάνουν να χαμογελάς, να ξεχνιέσαι, να σε βγάζουν από τις τρελές σκέψεις σου.
Άνθρωποι και ανθρωπάκια τελικά σ’ αυτή τη ζωή. Και όλο αυτό σε κάνει κι αναρωτιέσαι…είσαι εσύ ο περίεργος αυτού του κόσμου ή οι υπόλοιποι που κρίνουν απλά για να κρίνουν!