Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Είναι στιγμές που η ζωή φαίνεται να σε χτυπάει ανελέητα, σαν σφαλιάρα που έρχεται η μία μετά την άλλη. Φαίνεται να είναι αδίστακτη, με λόγια που πονάνε, πράξεις που πληγώνουν, αποτελέσματα που βγάζουν στο πουθενά. Πόσα τέτοια μπορείς να μετρήσεις; Εγώ πάντως αμέτρητα….
Ωστόσο, αν κοιτάξεις πίσω θα αντιληφθείς ότι αυτά που σε πλήγωσαν και σε γονάτισαν είναι εκείνα που σε εξέλιξαν, που σε δυνάμωσαν, που σε έκαναν να πεισμώσεις και να πεις: “Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να τελειώνει αυτό”. Αν δεν ήταν αυτές οι στιγμές ίσως να μην ήσουν αυτό που είσαι σήμερα και το πιο σημαντικό ξέρεις ποιο είναι; Ότι τα κατάφερες και εξακολουθείς να τα καταφέρνεις.
Στο ταξίδι της ζωής μαθαίνεις πως αυτές οι προκλήσεις, αυτές οι πληγές, στο τέλος έχουν μια μεγάλη ανταμοιβή. Είναι μεγάλη η ζωή και οι δύσκολες στιγμές δε θα λείπουν, είναι μέρος της. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι φοβούνται τις προκλήσεις, είναι εκείνες που τελικά θα ορίσουν το ποιος είσαι και το ένιωσες αυτό.
Έμαθες να περπατάς σε δρόμους δύσκολους και ανακάλυψες πως αυτό που σε περιμένει στην απέναντι πλευρά είναι μια όμορφη ζωή. Η ζωή δεν έγινε πιο εύκολη, απλά εσύ έχεις περισσότερη δύναμη. Έβαλες τα χέρια σου δίπλα τις πληγές σου, τεντώθηκες, τίναξες από πάνω σου όσα σε βάραιναν, άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες.
Και αν εκεί που σήμερα πετάς ο αέρας φυσήξει ανάποδα, ίσως σε παρασύρει για λίγο, όμως να μείνεις ψηλά. Γιατί τώρα που κατάφερες να φύγεις από τα χαμηλά είδες τι σημαίνει να είσαι μεγαλύτερος από τις πληγές σου.
Χαμογέλα. Παίξε. Δώσε. Χαμογέλα λίγο ακόμα. Μίλα. Έτσι είναι η ζωή….