Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Σου έμαθαν πως ο έρωτας δεν μπορεί να δαμάσει τους τρελούς χτύπους της καρδιάς και πως άλλοτε είναι ένα ποτάμι που κυλά ορμητικό και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του και άλλοτε κυλλά ήρεμο και γαλήνιο.
Σου έμαθαν ότι η αγάπη είναι αυτή που πρέπει να σε καθοδηγεί σε όλη την ζωή σου, που ανοίγει δρόμο στην ευτυχία, πως τα όνειρα πρέπει να φτιάχνονται με την ελπίδα και το φως για να παραμένουν ζωντανά.
Σου έμαθαν πως με καθάριο βλέμμα παραμένεις παιδί και πως με δυο δρασκελιές μπορείς να φτάσεις τον ουρανό και να του κλέψεις τα άστρα.
Σου έμαθαν πως τα δάκρυα μπορούν να δροσίσουν την φλεγόμενη ψυχή σου και πως τις κραυγές σου πρέπει να τις θάβεις μέσα σου όσο και εάν σε τρομάζουν.
Σου έμαθαν πως το φιλί της αγάπης θα μείνει ανεξίτηλο στα χείλη και πως η αγκαλιά είναι το καταφύγιο στους άστατους καιρούς και τις φουρτούνες, πως μια παρουσία είναι αρκετή για να γεμίσει φως το σκοτάδι και όλη η φύση να πλημμυρίσει αγάπη κι έρωτα.
Σου έμαθαν πως η ζωή είναι ένα παραμύθι, αυστηρά για ρομαντικούς και ονειροπόλους, με δράκους νεράιδες μάγισσες και ιππότες και ότι πάντα τελειώνει με την φράση ¨ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”.
Μα δεν σου έμαθαν πως όταν ο πόνος σε παγώσει σε κάνει αδύναμο να παλέψεις και πως η σιωπή μένει οδυνηρά τρομαγμένη στα ουρλιαχτά της ψυχής.
Μα δεν σου έμαθαν πως ο προσωπικός σου καθρέφτης θα παραμορφώνει το είδωλο σου κάθε φορά που η καρδιά σου λαβωμένη θα αιμορραγεί!
