Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής / Msc Σχολικής Ψυχολογίας
Αύγουστος…περίεργος μήνας ο Αύγουστος. Μήνας μετάβασης σε πολλά επίπεδα. Συνήθης μήνας διακοπών (μικρές, μεγάλες, νοητές…δεν έχει σημασία) για μας τους Έλληνες και όχι μόνο. Το σημαντικότερο είναι πως με τη ζέστη του, τα ξαφνικά μελτέμια του, τα πανηγύρια της χριστιανοσύνης, τη νηστεία του 15αυγουστου, τη μέρα που μικραίνει αισθητά…είναι ένας ιδιαίτερος μήνας στη ζωή μας.
Έρχεται λοιπόν η ραστώνη του Αυγούστου, με τη χαυνωτική του ζέστη που παραλύει το σώμα και αφήνει χώρο στο μυαλό να στήσει ανενόχλητο το δικό του αυθαίρετο και ανεξάντλητο εσωτερικό μονόλογο.
Το περιμένουμε πως και πως το καλοκαιράκι, όλο το χρόνο, για να ξεκουραστούμε, να ηρεμήσουμε, να βάλουμε στόχους, να κάνουμε –αν είναι δυνατό όλα- όσα δεν άφησε για πολλούς λόγους να πραγματοποιήσουμε ο μουντός και δύσκολος χειμώνας.
…και πάνω που το σώμα αδυνατεί από την αποπνιχτική ζέστη να υπακούσει και να πραγματοποιήσει δουλειές και εκκρεμότητες και ένα σωρό άλλα πράγματα που τα άφηνες για το καλοκαίρι «που θα έχεις χρόνο», αυτό το ατίθασο μυαλό πιάνεται από μια θαλασσινή εικόνα, ένα λαμπύρισμα του ολόγιομου φεγγαριού, ένα τραγούδι που μιλάει για «μέτρημα» και αρχίζει το ξεσκαρτάρισμα…
Για έλα εδώ εσύ και πιάσε από την αρχή και τα διδάγματα του χειμώνα…Τι πήγε καλά; Τι σου δίδαξαν οι άνθρωποι που συναναστράφηκες; Γιατί επέτρεψες συμπεριφορές τοξικές να σου μαυρίσουν ψυχή και μυαλό και να σε βγάλουν από το δρόμο; Γιατί άφησες λόγια και σιωπές να σε πληγώσουν; Γιατί παραστράτησες σε στεναχώρια και απογοήτευση.. που τώρα μοιάζουν χωρίς λόγο;
Γιατί δεν βρήκες χρόνο να δεις και να πεις τι νιώθεις σε δικούς σου ανθρώπους; Γιατί ξόδεψες αγάπη και νοιάξιμο σε ανθρώπους που έδειξαν να μην το αναγνωρίζουν ίσως και να μην το εκτιμούν; Γιατί ένιωσες ότι πρέπει να απολογείσαι για όσα κάνεις και όσα δεν κάνεις; Γιατί επιτρέπεις τους άλλους να στηλιτεύουν τα αρνητικά σου, αλλά να θεωρούν αυτονόητα και ανάξια επαίνου τα θετικά σου;
…φτάνει τόσο μαστίγωμα…θα μου πείτε.
Όχι θα σας απαντήσω, καλό κάνει και η αυτοκριτική και το μάλωμα του εαυτού μας και ας μας στεναχωρεί και ας μουσκεύει τα μάτια..
Αρκεί να μην μένει εκεί. Αρκεί να μας πάει παρακάτω. Σε νέα ξεκινήματα, σε νέες αποφάσεις, σε νέους στόχους, σε επαναπροσδιοριμό πορείας…
Ας μείνουν λοιπόν τα συρτάρια της ντουλάπας άνω κάτω…θα έρθει το δροσερό φθινόπωρο με τις βροχούλες του και θα βρεθεί ο τρόπος και ο χρόνος να τακτοποιηθούν.
Για την ώρα ας αφήσουμε τα φεγγάρια του Αυγούστου να κάνουν τη δική τους δουλειά. Ξεσκαρτάρισμα και πέταμα…ας μείνει ότι αξίζει και ότι άντεξε μέχρι τώρα, γιατί αυτό υπάρχει ελπίδα να μας σταθεί και όταν θα έρθουν τα πρωτοβρόχια…
