Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Μπα τι είναι και αυτό το αποψινό; Τι απρόσμενη επίσκεψη είναι πάλι αυτή; Καιρό είχε να εμφανιστεί και νατο απόψε εμφανίστηκε από το πουθενά.
Ακάλεστος και βαρετός επισκέπτης ήρθε και απόψε να ταράξει την μοναξιά σου. Αυτή την βραδιά που απολαμβάνεις την ομορφιά της σιωπής. Έχεις σφραγίσει κάθε πόρτα κάθε χαραμάδα να μην μη χωράει να περνάει κανένα όνειρο καμιά αγάπη. Μα εκείνο βρήκε και πάλι τρύπωσε.
Έχει βρει το κρυφό μονοπάτι και ύπουλα εισβάλει απρόσκλητο την πιο μυστήρια ώρα της γης. Την ίδια ώρα πάντα, εκείνη την ώρα που η χλωμάδα του φεγγαριού μεγαλώνει τις σκιές και τα αστέρια αρχινούν σιγά σιγά να σβήνονται από τον ουρανό για να ξεπροβάλει λοξά ο ήλιος που θα φέξει τη νέα μέρα.
Δεν απολαμβάνεις την συντροφιά του αλλά εκείνο τραβάει την πολυθρόνα με θράσος και απλώνεται φαρδύ πλατύ απέναντι σου. Άνετο και με βλέμμα αλαζονικό βάζει ποτό, από το δικό σου ποτό, στο ποτήρι του και ανάβει τσιγάρο.
Σε κοιτάει μέσα στα μάτια με περιφρόνηση. Και εσύ, λες και του το χρωστάς, αρχίζεις να του εκμυστηρεύεσαι τα μυστικά σου.
Ο κόμπος στο λαιμό, μια θηλιά τυλιγμένη που δεν σ’ αφήνει να αναπνεύσεις, λύνεται και τα μάτια σου πλημμυρίζουν δάκρυα. Χωρίς λυγμό, χωρίς φωνή, μόνο δάκρυα κυλούν. Δεν μιλάει, μόνο σε κοιτάει με το διαπεραστικό του βλέμμα. Και εσύ σαν επαίτης παρακαλάς μια του λέξη μια φράση μια συγχώρηση.
Θέλεις να το διώξεις να σου αδειάσει την γωνιά και να σ’ αφήσει να συνυπάρχεις με την ερημιά σου, μα δεν έχεις το θάρρος αλλά ούτε και τη δύναμη γιατί τελικά όσο και αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς εσύ μέσα στην ζάλη της μοναξιάς σου του άνοιξες διάπλατα την πόρτα.
Και μένεις να μιλάς και να κοιτάς το παράπονο, αυτόν τον απρόσκλητο επισκέπτη μέσα στην θολή ομίχλη των ματιών σου. Αχ τι ήταν και αυτή η αποψινή του επίσκεψη.
Ήρθε πάλι εκείνο το απρόσκλητο παράπονό για να σε βασανίσει ή να σε λυτρώσει;