Αυτό που δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες; Ε, αυτό.
Είναι αυτές οι αγκαλιές που κουμπώνουν. Που δεν είναι σφιχτές. Ούτε χαλαρές. Είναι αυτές που τα δυο σώματα ενώνονται φτιάχνοντας έναν ολόκληρο κόσμο ενδιάμεσα. Εκείνες που εκπνέεις και βυθίζεσαι μέσα τους. Δεν πνίγεσαι. Βυθίζεσαι. Και θες να κάτσεις εκεί μέσα για ώρες πολλές.
Είναι αυτές οι αγκαλιές που έχουν αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά. Των δυο. Που όσος καιρός κι αν πέρασε απομένει η ίδια. Κι είναι τόσο οικεία αυτή η μυρωδιά που είναι σα να επέστρεψες ξανά σπίτι. Και τώρα μπορείς να ξεκουραστείς. Εκεί μέσα. Αυτή είναι μια ωραία αγκαλιά. Αυτή που σε ξεκουράζει.
Είναι αυτές οι αγκαλιές που λες τα πάντα, χωρίς να χρειάζεται να πεις τίποτα. Και που μόλις τις αποχωρίζεσαι κουβαλάς πάντα κάτι μαζί σου. Και τις νοσταλγείς. Τις ψάχνεις, τις αναζητάς σε καινούρια πρόσωπα. Σε καινούρια σώματα. Και βρίσκεις. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σε χέρια που ίσως γνωρίζεις για πρώτη φορά, αλλά ξαφνικά, σε μια στιγμή, με μια αγκαλιά, είναι σα να γνωρίζεσαι χρόνια.
Και δε βρίσκεις. Και επιστρέφεις σε κείνες τις γνώριμες. Τις ζεστές. Που πάντα θα επιστρέφεις. Γιατί μπορείς. Και σε άλλες επιστρέφεις -που δεν μπορείς. Με τον τρόπο σου.
Χρειάζεσαι, λέει, 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσεις. Ξεκίνα.
“Και οι αγκαλιές, ιδιαίτερα οι αγκαλιές
Θα μένουν πίσω καλοσχηματισμένες για ώρες πολλές
Ακόμα και όταν τα χέρια θα ‘χουν φύγει
Ακόμα και όταν οι άνθρωποι θα ‘χουν φύγει” -[Α. Σπάρταλης]