Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ένας εγωισμός ολόκληρη η ζωή μας, σε όλες τις σχέσεις μας, οικογενειακές, φιλικές επαγγελματικές, ερωτικές. Επάνω σε αυτόν επενδύουμε και σύμφωνα με αυτόν πορευόμαστε. Σύμφωνα με τους δικούς του απαράβατους όρους και αυστηρούς κανόνες δημιουργούμε ερωτευόμαστε, αγαπάμε, μισούμε.
Μας έχει δέσμιους του και μας έχει καταδικάσει αιώνες να σέρνουμε ένα βαρίδιο. Το βαρίδιο του Εγώ μας. Να γίνει ένα δικαστήριο και να μην του δοθεί καν η ευκαιρία ν’ απολογηθεί. Το κατηγορητήριο βαρύ και πλούσιο. Εγωισμός, νάρκισσος, αυτάρεσκος, άπληστος, αλαζόνας, απαιτητικός, ανήθικος, μονίμως πεινασμένος και αχόρταγος.
Να είμαστε όλοι μας απέναντι του και εκείνος μόνος χωρίς ούτε καν συνήγορο υπεράσπισης. Με την υπερβολική αυτοπεποίθηση, που διαθέτει θα προσπαθήσει να πείσει τους κατήγορους του, εμάς. Θα μας θυμίσει ότι εμείς του δώσαμε την μεγάλη αξία που διαθέτει. Εμείς τον γεννήσαμε και τον κανακέψαμε. Τον φροντίζουμε και τον υπηρετούμε.
Πιστοί δούλοι των απαιτήσεων του, τον στολίζουμε με κάθε λογής στολίδια και του χτίζουμε χρυσά παλάτια. Τον τοποθετούμε στο πιο ψηλό βάθρο και τον έχουμε άρχοντα μας, μας κοιτά από ψηλά και εμείς τα δουλικά του τον υπηρετούμε και τον προσκυνούμε Τον έχουμε Θεό μας και τον εξυμνούμε.
Ίσως να δηλώσει ότι είναι ασθενής και χρήζει ιατρικής βοήθειας για να έχει την εύνοια μας αλλά ομόφωνα θα αποφανθούμε ότι για αυτόν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα θεραπείας. Και όταν πια ακουστούν όλα τα επιχειρήματα του, να του αποδοθεί η τιμωρία που του αρμόζει, η πιο αυστηρή απόφαση.
Αιώνια να είναι μπροστά σε έναν καθρέπτη και να βλέπει το είδωλό του. Γυμνωμένος θα χάσει όλη αυτή την λάμψη του και τον εγωκεντρισμό του. Αυτή είναι η τιμωρία που αξίζει σε αυτόν τον νάρκισσο εγωισμό.
