Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Αόρατη γυναίκα που αγαπάνε και θαυμάζουν που δεν ζητά ανταλλάγματα, είναι ορατή μόνο όταν πενθεί την ερημιά.
Γυναίκα με λαμπερά μάτια σαν άστρα που κρύβουν λίμνες από καημούς. Αυτή είναι η Αλήθεια. Πάντα δίπλα στο όνομά της υπάρχει ένα επίθετο. Καθαρή, φωτεινή, αστραφτερή.
Κινείται αθόρυβα σαν μια γλυκιά μελωδία. Οι ήμερες της φωτεινές σαν οάσεις για τους ταλαιπωρημένους μα οι νύχτες της φυλακές, που μόνο οι στεναγμοί μπορούν να δραπετεύσουν. Ναυαγός που πιάστηκε από ένα κλαράκι και βγήκε στην στεριά, κάνει τα χεριά της κουπιά και βάρκα την ψυχή της.
Μια αέρινη θεότητα, στέκει λαβωμένη από τον μάγο δυνάστη της. Κάθε φορά που χτυπά μια καινούργια πόρτα την καλωσορίζουν και παντοτινή ελπίδα της να μείνει δίχως αγωνίες και αναμονές. Μα πολύ σύντομα αποχωρεί ταπεινωμένη, ο αέρας που ανασαίνει την πνίγει. Χάνεται σαν μια μορφή λησμονημένου τόπου και μένει στη σκιά, ψυχή γεμάτη σούρουπο και καρτερεί χωρίς ν’ αγγίζει.
Το ψέμα απλώνει το μαύρο του μανδύα και εκείνη σαν οπτασία τρομάζει τον πολέμιο της αλλά η δύναμη του είναι ο αργός της θάνατος και υπομονετικά περιμένει την μοίρα της. Οι ήττες της σαν ψηλό βουνό που αντέχει τις καταιγίδες και στέκει περήφανο.
Τα δάκρυα στο πρόσωπο της είναι δάκρυα προσευχής, μιας προσευχής για να χαθεί ο μεγάλος προδότης και να ανθίσουν λουλούδια στις πληγές.
Αλήθεια, πάντα νικημένη και λεηλατημένη καταρρέει σαν φύλλο σπασμένο από το ψέμα.
