Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Φόβος, ένα αργό βασανιστικό μαρτύριο που σε περιορίζει λες και σε έχει καταδικάσει να φοράς μια βαριά αλυσίδα στα πόδια σου. Σου βάζει μια μαύρη κορδέλα στα μάτια και με μια δυνατή σπρωξιά σε ρίχνει στο ρινγκ της ζωής.
Ένα μοχθηρό συναίσθημα που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Άγριο κύμα γίνεται και σου φουρτουνιάζει το είναι σου. Εμείς τον γεννάμε, εμείς τον τρέφουμε εμείς τον μεγαλώνουμε. Τον φροντίζουμε όπως ένα νεογέννητο μωρό και τέλος καταλήγει να γίνεται ένα αχόρταγο παιδί που μας παίρνει όλη την ενέργεια.
Επικίνδυνος ιός που μεταδίδεται δημιουργώντας ανασφάλειες και κόμπλεξ. Ο φόβος μας κάνει πολλές φορές, αυτοκαταστροφικούς. Μεταδίδεται με ταχύτατους ρυθμούς, δεν έχεις τα αντισώματα να παλέψεις. Δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια να τον αντιμετωπίσεις.
Φόβος αποδοχής, φόβος απόρριψης, φόβος μοναξιάς. Φόβος για μια καινούργια αρχή και φόβος για ένα τέλος, φόβος για την επιτυχία φόβος και για την αποτυχία. Γίνεται τρόπος ζωής και μένεις βουβός και αδρανής.
Δεν υπάρχει φάρμακο εναντίον του??? Υπάρχει και το έχουμε μέσα μας. Είναι ένα υπέροχο, ανεκτίμητο και δυσεύρετο «υλικό». Είναι η πίστη στον εαυτό μας. Πίστη στην δύναμη μας, πίστη στη μοναδικότητά μας, πίστη στο αδύνατο. Μην την αφήνουμε κλειδωμένη.
Ας ανοίξουμε διάπλατα την πόρτα και ας την ελευθερώσουμε. Ίσως τελικά αυτή είναι που φοβάται ο φόβος, την πίστη στον εαυτό μας.