Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Στόλισες φέτος όπως και πέρυσι όπως κάθε χρόνο ή είσαι από αυτούς τους αργοπορημένους; Κοίτα τους δρόμους, τις βιτρίνες και τα μπαλκόνια τι όμορφα που είναι στολισμένα! Τι καθυστερείς λοιπόν, γιατί αργείς να μπεις και εσύ στο mood της εποχής???
Και θα χαμογελάσεις στραβά και θα μου πεις «που διάθεση για στόλισμα, δεν βλέπουμε τα χάλια μας και την καταχνιά μας που προσπαθούμε να την κρύψουμε βάζοντας λαμπιόνια και φωταγωγώντας το σπίτι». Θα κρυφτείς πίσω από το παλτό σου και εγώ θα σκεφτώ πόση απαισιοδοξία, μιζέρια και αυτολύπηση κρύβεται πίσω από εκείνο το χαμόγελο.
Και θα σε αφήσω να τραβήξεις τον δρόμο σου και εγώ τον δικό μου. Και καθώς θα απομακρύνομαι θα αναρωτιέμαι τι προφάσεις βρίσκεις ώστε να μην θες να φτιάξεις τα παραδοσιακά γλυκά και να μυρίσει το σπίτι με τα μεθυστικά αρώματα που σου ξυπνούν συναισθήματα και αναμνήσεις άλλων χρόνων…
Θα κοιτάζω την ομορφιά των στολισμένων δρόμων και των μπαλκονιών και σαν μικρό παιδί θα εκστασιαστώ με τις γιρλάντες μπλεγμένες με λαμπάκια που αναβοσβήνουν και θα σιγοτραγουδώ τα τραγούδια των Χριστουγέννων που παίζουν τα κάλαντα από τα μεγάφωνα της πόλης.
Και κάπου στο δρόμο μου θα αντικρίσω δένδρα τυλιγμένα με κασκόλ για τους συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη. Θα δω ακόμη και δίπλα στους κάδους σακούλες με ρουχισμό. Με την άκρη του ματιού μου θα δω και κάποιον συνάνθρωπό μου κρυμμένο με το βλέμμα του λωποδύτη να περιμένει να φύγω ώστε να ¨ψάξει¨ για κάτι φαγώσιμο στα σκουπίδια.
Αύριο είναι Χριστούγεννα δεν στόλισες ακόμη; Και θα μου πεις «θα το κάνω αφού πρώτα στολίσω το μέσα μου». Δεν θα καταλάβω τι εννοείς και θα μου το εξηγήσεις. Στολίζεις το μέσα σου με τις πιο γλυκές σκέψεις που θα γίνουν κουβέντες, θα τις πεις στον διπλανό σου και εκείνος στον διπλανό του και πάει λέγοντας.
Ανάβεις τα εσωτερικά σου λαμπιόνια με αγάπη και ευαισθησία για τον συνάνθρωπό σου που σε έχει ανάγκη. Θα μου πεις, ότι πρέπει να έχω δύναμη και υπομονή ώστε κάθε μικρό λαμπιόνι που αναβοσβήνει είναι και μια ελπίδα που θα φέρει φως και χαμόγελο κάθε μέρα και όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
Θα μου πεις, στόλισε πρώτα την ψυχή σου με αισθήματα αγνά και τότε θα δεις το φως που θα φέρει το χαμόγελό σου. Και πριν μου γυρίσεις την πλάτη για να φύγεις θα σου πω ευχαριστώ, που μου έμαθες πως τα Χριστούγεννα θα πρέπει να είναι για όλους μας…