Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Σώπασε πια. Σταμάτα ν΄ ανοιγοκλείνεις το στόμα σου. Δεν σε ακούω πια! Σταμάτα να βγάζεις ήχους… Μόνο ψίθυροι βγαίνουν. Και ήχοι ακαθόριστοι. Μην φλυαρείς άσκοπα. Μην κάνεις αλόγιστη χρήση των λέξεων..
Σαν ένα κουβάρι οι λέξεις σου που το τυλίγεις και που δεν βρίσκεις την άκρη του και τώρα κουράστηκα να ψάχνω την άκρη του. Το κλωτσάω λοιπόν. Σταμάτα να μιλάς πια, σώπασε επιτέλους. Αυτά που λες δεν με αφορούν. Μην προσπαθείς για άλλη μια φορά να τραυματίσεις με τις λέξεις σου, που σαν βέλη τις εκτοξεύεις χωρίς να σε νοιάζει ο στόχος τους αλλά εγώ έμαθα, εκπαιδεύτηκα καλά ν΄ αποφεύγω αυτά τα δηλητηριώδη βέλη.
Πάρε λοιπόν την ηλίθια αυτοπεποίθησή σου και σταμάτα να μιλάς. Δεν είναι πια η τιμωρία μου. Οι λέξεις σου, οι φράσεις σου δεν με κλονίζουν πια. Δεν αφήνω να με θίξουν, να με προσβάλουν, να με ταπεινώσουν. Σώπασε πια, δεν έχεις άλλο οξυγόνο να καταναλώσεις.
Σταμάτα να ουρλιάζεις μήπως και σε ακούσω. Σταμάτα και άκου. Άκου μόνο την φωνή της συνείδησης σου ή ότι έχει απομείνει από αυτή. Σου φωνάζει αλλά δεν την ακούς επειδή τα ουρλιαχτά σου είναι πιο δυνατά προσπαθώντας να ηγηθείς. Αραδιάζεις λέξεις τυχαίες που βάζουν τρικλοποδιές στα συναισθήματα.
Σταμάτα και άκου. Άκου τη σιωπή μου, άκουσε αυτά που λένε οι πράξεις μου. Σταμάτα να μιλάς με το στόμα και επιτέλους μάθε να μιλάς με την ψυχή σου.