Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Ξέρεις, η ζωή έχει χρώματα πολλά, μοιάζει με παλέτα χρωμάτων και δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Μην είσαι ή του ύψους ή του βάθους, σημαντική αρετή η ισορροπία και η λειτουργικότητά της στη ζωή μας…..αξία ανεκτίμητη.
Σε μια τέτοια κοινωνία πως ζούμε δεν το λες, όμως αυτό συνεπάγεται με κλάμα, οδυρμό, χωρίς υποψία χαμόγελου ή έστω μία θετική υπόνοια; Σε παρακαλώ, μην πεις ναι. Υποτιμάς τον εαυτό σου.
Μήπως, λέω μήπως, βολεύτηκες λίγο στην όλη κατάσταση που κατά τα άλλα απεχθάνεσαι και ξέχασες την ανθρώπινη ιδιότητά σου, μα και όλες τις χαρές της ζωής; Ξέρω, θα μου πεις στις έκοψαν από τη ρίζα…τελικά, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Όλοι λίγο πολύ τις ίδιες ευθύνες ρίχνουμε και λίγο πολύ τα ίδια ζούμε. Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει να ενισχύουμε την όλη μαυρίλα και το μηδενισμό της ύπαρξής μας; Δε νομίζω…
Γκρίνια, φάγωμα, μίρλα, μιζέρια…. Κι αυτή η μιζέρια, σου ρουφάει ενέργεια και σε μπουκώνει, σε κοροϊδεύει και σε κάνει να κλαις την μοίρα σου. Σου υπενθυμίζει τις ασχήμιες, τα γκρίζα σημεία της καθημερινότητάς σου, προβλήματά σου απλά ή σύνθετα και τα διογκώνει, τα ενισχύει, πάνω σου πατά. Έχω δει ανθρώπους να ζουν μαζί για χρόνια, για μια ολόκληρη ζωή και να σκέφτονται μόνο το διαζύγιο, απλά να το σκέπτονται χωρίς ποτέ να έχουν το κουράγιο να μείνουν μόνοι. Μιζεριάζεις και υποφέρεις με την ελπίδα κάποτε να νοιώσεις χαρούμενος.
Άσχημο πράγμα η μιζέρια και δεν καταλήγει πουθενά. Ούτε λύσεις δίνει, ούτε σε βοηθάει. Πόσο μάλλον σκέψου τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Που επέλεξες να έχεις δίπλα σου δηλαδή και σε αγαπούν και αγαπάς. Όχι, δεν είσαι και η καλύτερη παρέα όταν έχεις διαρκώς μούτρα κατεβασμένα, όχι δεν είσαι ποθητός μιλώντας μανιακά, έντονα και φανατισμένα για όλα τα δεινά που έχουν προκληθεί στον κόσμο, όχι δεν είσαι άνθρωπος αν όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από μια και μόνο έννοια.
Αναλογίσου τα παιδιά σου, το σύντροφο, την οικογένεια σου, τους φίλους σου. Δεν αισθάνεσαι χαρά και ευτυχία που έχεις αληθινές σχέσεις βράχους στη ζωή σου, που είσαι υγιής και πατάς στα πόδια σου γερά; Δε νιώθεις ευγνωμοσύνη που στο πρόσωπό σου μπορεί εύκολα να σχεδιαστεί ένα γλυκό χαμόγελο, που ένα φιλί μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα; Αν όχι, κάνε μια βόλτα σε ένα νοσοκομείο, δες τους ορούς να στάζουν αργά και βασανιστικά, δες την θλίψη και το ερωτηματικό στα μάτια αυτών των ανθρώπων…..ίσως τότε νιώσεις και καταλάβεις…..