Γράφει μια φανατική αναγνώστρια / Αφιερωμένο σ’ έναν άγγελο
Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Δεν ξέρω αν συμφωνώ ή όχι. Νομίζω πως δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Έχουν περάσει 15 ολόκληρα χρόνια και αδυνατώ να πιστέψω ότι έχεις “φύγει”. Ότι δεν είσαι κάπου ανάμεσά μας-σωματικά- γιατί η ψυχή σου είναι πάντα εκεί που πάμε.
Σίγουρα δε μένουμε πίσω. Προχωρούμε τη ζωή μας. Αλλά είναι κάποιες στιγμές, που το μάτι μου σε αναζητά. Σε ό,τι και αν κάνω σε ψάχνω. Ακόμα θυμάμαι εκείνη την Παρασκευή που είχες έρθει στο σπίτι από νωρίς το απόγευμα. Αυτό ήταν. Εκείνη η στιγμή. Και μετά εκείνο το τηλεφώνημα ξημερώματα άλλαξε τη ζωή όλων μας.
Εκείνα τα 10′ της επίσκεψης, αν ήξερα ότι θα ήταν και τα τελευταία που θα σε έβλεπα, θα άλλαζα πολλά. Ήσουν πάνω στο άνθος της ηλικίας σου. Μόλις ξεκινούσε η ζωή σου. Το μέλλον σου. 22 χρόνων παλικάρι. Και εσύ τι έκανες?
Ήθελες να φανείς ιππότης όπως πάντα και προσφέρθηκες να πας μια κοπέλα στο χωριό της. Και μετά σιωπή. Βουβοί όλοι με την είδηση. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε θυμόμαστε ακόμα πιο πολύ. Ξημέρωμα 29/09/2001.
Δε σε ξεχνώ αγαπημένε μου!
Θα σ’αγαπώ για πάντα να είσαι σίγουρος!