Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Δάκρυα, μικρά διάφανα κρύσταλλα στα μάτια και στο πρόσωπο, μικρά καθρεφτάκια της ζωής. Δάκρυα, πληγωμένα μαργαριτάρια από την εγκατάλειψη και θρυμματισμένα διαμαντάκια από την αδιαφορία.
Μικρά ήρεμα σιωπηλά ρυάκια που γίνονται ορμητικά θυμωμένα ποτάμια διαγράφοντας πορεία προς τη λύτρωση. Αστέρια μιας ξάστερης ματιάς που τρεμοπαίζουν στη σχισμή των ματιών.
Δάκρυα, καταιγίδες που πνίγουν τους ναυαγούς του ονείρου και που στο βάθος τους αχνοφαίνεται μια ηλιαχτίδα. Δάκρυα ματωμένες ελπίδες και σιωπηλή επανάσταση των προσδοκιών. Κοφτερές λεπίδες της θλίψης και της καμουφλαρισμένης δύναμης. Εκκωφαντικά ουρλιαχτά της σιωπής.
Δάκρυα γλυκά της ευτυχίας και αλμυρά της προσμονής. Οάσεις για να ξεδιψάσει η ερημιά της ψυχής και να γαληνέψει η καρδιά. Ανάλαφρες πνοές στην φουρτουνιασμένη ανάσα.
Δάκρυα του τσαλακωμένου εγωισμού, αποτυχημένες αποδράσεις από την φυλακή των αναμνήσεων. Μικροί κόμποι των λέξεων που δεν ειπώθηκαν, ψίθυροι ενός γενναίου έρωτα που έπεσε στην μάχη βαθιά λαβωμένος.
Δάκρυα σταγόνες βροχής για να σβήσουν τη φωτιά του πόνου, ανυπόμονες σταγόνες με την μορφή της ψυχής όταν γίνει ύλη.