Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ένα ακριβό πολύτιμο κρύσταλλο. Το περιποίησε και το γυαλίζεις καθημερινά. Οι μέρες σου είναι γεμάτες από αγάπη και φροντίδα σ’ αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό σου.
Τον εκθέτεις πάντα μπροστά μπροστά στο κεντρικό ράφι της καρδιάς σου και η λάμψη του όταν πέφτει το φως σου τυφλώνει τα μάτια. Τόσο πολύ μεγάλη είναι η λάμψη του, που κρατάει με έναν μαγικό τρόπο και στα σκοτάδια. Και είσαι περήφανη για το καλογυαλισμένο σου κρύσταλλο. Νιώθεις τη ζήλια των άλλων, που τυγχάνει από επιλογή τους ή από τις συγκυρίες να μην έχουν έναν τέτοιο μοναδικό κρύσταλλο.
Αλλά τι κρίμα στην προσπάθεια σου να το περιποιηθείς σπάει. Και μένεις να το κοιτάζεις με δάκρυα. Κλαις και κάθε δάκρυ που κυλάει είναι και ένας αναστεναγμός. Προσπαθείς να βρεις τρόπους να το κολλήσεις. Ψάχνεις ένα ένα τα γυαλάκια του ώστε να τα κολλήσεις και ματώνουν τα χέρια σου. Ματώνει και η καρδιά σου που οι προσπάθειες σου δεν έχουν επιτυχία.
Παλεύεις βάζεις τα δυνατά σου και κάθε σκέψη σου είναι θετική. Και να πάλι με μαγικό τρόπο κόλλησε το πολύτιμο κρύσταλλο σου. Αλλά είναι το ίδιο; Το κοιτάζεις και νιώθεις αποστροφή από το θέαμα. Δεν σου αρέσει. Μοιάζει σαν ένα άσχημο κακοφτιαγμένο μωσαϊκό. Και θυμώνεις και βρίζεις και μέσα στην απογοήτευσή σου ένα μικρό φως που αντανακλάται από το κρύσταλλο σου θαμπώνει πάλι τα μάτια σου.
Ανασκουμπώνεσαι και σκέφτεσαι ότι με τον καιρό και με την ιδιαίτερη φροντίδα, που θα του δείχνεις θα γίνει όπως ήταν. Πληγωμένο κι αυτό, πληγωμένη όμως και εσύ αλλά πιο προσεκτική και επιφυλακτική για το που θα εκθέτεις το πολύτιμο αυτό κρύσταλλο.