Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Συγνώμη, μια τόσο μικρή λεξούλα αλλά με τόσο μεγάλο νόημα. Την λέμε καθημερινά. Άραγε την εννοούμε;
Συγνώμη που σε πόνεσα, συγνώμη που σε πρόδωσα, συγνώμη που σε απάτησα, συγνώμη που σε έβρισα, που σε ταπείνωσα, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη. Την λέμε χωρίς ίχνος ενοχής, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το ποσό άδικοι, συκοφάντες, υποκριτές και ανήθικοι είμαστε.
Είναι μαγκιά να μπορούμε να ζητάμε συγνώμη. Θέλει κότσια να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, ότι παραδεχόμαστε το λάθος μας, ότι κομματιάζουμε το εγώ μας και ζητάμε την συγχώρηση. Όταν ζητάμε συγνώμη πρέπει όλο μας το είναι να φλέγεται, τα χείλη μας να ματώνουν, τα μάτια μας να μένουν σφαλιστά από την ντροπή που νιώθουμε και να ανοίγουν μόνο όταν πάρουμε την συγχώρηση, τα πόδια μας να τρέμουν και να μην μπορούν αν κρατήσουν το βάρος της ενοχής μας, να πονάει η ψυχή μας.
Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε όταν ζητάμε συγγνώμη. Αυτή είναι η πραγματική της αξία. Με την ειλικρινή συγνώμη αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Μην την ξεφτιλίζουμε, μην την πετάμε έτσι. Ας της δώσουμε το μεγαλείο που της αξίζει.
Όταν ζητάμε συγνώμη δεν είμαστε αδύναμοι, δεν χάνουμε την αξιοπρέπεια μας. Γινόμαστε απλά αγνοί, καθαροί και τίμιοι πρώτα προς τον εαυτό μας και μετά προς σ’ αυτόν που ζητάμε την συγχώρηση του.