Παλαιότερα, σε μια τυπική οικογένεια, ο πατέρας εργαζόταν και η μητέρα ήταν υπεύθυνη για το νοικοκυριό και για την ανατροφή των παιδιών. Στη σύγχρονη πλέον εποχή, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Η γυναίκα συμμετέχει ενεργά σε όλους τους τομείς, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν και με τη βοήθεια άλλων μελών της οικογένειας. Γιαγιάδες και παππούδες είναι οι πρώτοι υποψήφιοι. Το βάρος φυσικά πέφτει στη γιαγιά, το μητρικό ένστικτο υπερισχύει και η φράση «του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου» εφαρμόζεται κι αποδεικνύεται καθημερινώς.
Πώς θα ήταν άραγε, ο κόσμος χωρίς τις γιαγιάδες μας; Ποιος θα μας φώναζε, να φάμε μέχρι και την τελευταία μπουκιά από το πιάτο μας καθώς είναι η δύναμή μας; Ποιος θα μας μάθαινε, να μην τα παρατάμε ποτέ και πάντα να επιμένουμε;
Είναι εκείνες που κάνουν απίστευτα φαγητά, τόσο που ακόμη και ο καλύτερος σεφ του κόσμου δεν μπορεί να τα κάνει ίδια. Κι αργότερα, όταν πάμε να μαγειρέψουμε, την παίρνουμε τηλέφωνο και τη ρωτάμε τη συνταγή για εκείνη την φοβερή πίτα που τρελαινόμαστε και ποτέ δεν είχαμε μπει στην διαδικασία να μάθουμε πώς γίνεται.
Από πού θα παίρναμε το όνομά μας; Όσο συνηθισμένο ή σπάνιο κι αν είναι. Αν πάλι δεν μας βάπτισαν με το δικό της όνομα, τρέφουμε τέτοια συναισθήματα για εκείνη, που για να την τιμήσουμε θέλουμε να το δώσουμε στο παιδί μας.
Εκείνη που μας μεγάλωσε, μας τάιζε από μωρό με το μπιμπερό μέχρι την ώρα που παντρευτήκαμε και κάναμε κι εμείς παιδιά και μας έφερνε την κατσαρόλα με το φαγητό στο σπίτι. Γιατί ήξερε την κούρασή μας κι ακόμα και τώρα είναι εκεί, δίπλα μας. Είναι εκείνη που όταν έχουμε τα κάτω μας, θα μας καταλάβει πρώτη από όλους.
Η γιαγιά κάθε φορά που θα μας δει, θα μας δώσει χαρτζιλίκι. Εμείς θα κάνουμε πως αρνούμαστε και τότε εκείνη θα τα βάλει στην τσέπη μας. Θα μας ζητήσει μάλιστα, να μην το πούμε πουθενά και αυτό θα είναι ένα από τα μυστικά σας.
Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές που θα τσακωθείτε. Η γενιά της στερήθηκε πολλά και έτσι τώρα θέλει όλα εκείνα που δεν έζησε αυτή, να τα χαρούμε εμείς. Θέλει να αποκτήσουμε την κατάλληλη παιδεία, να πετύχουμε στην ζωή μας, άντε και να πάρουμε ένα καλό παιδί, να κάνουμε την ιδανική οικογένεια γ’ αυτό κάθε λίγο επιμένει στην ερώτηση «Πότε θα παντρευτείς;». Μας θέλει ευτυχισμένους, να μας καμαρώνει.
Δεν ήταν υποχρεωμένη να είναι μια ζωή από πίσω μας και να μας νταντεύει. Εμείς της έχουμε ανταποδώσει όλα όσα έχει κάνει για εμάς; Οι γιαγιάδες δε θέλουν τίποτα περισσότερο από αγάπη.
Πάρτε λοιπόν τώρα την γιαγιά σας τηλέφωνο και πείτε της ένα μεγάλο «ευχαριστώ» κι ένα ακόμα μεγαλύτερο «σ’αγαπώ». Μην αφήνετε τον χρόνο να περνά, γιατί θα έρθει η στιγμή που θα είναι πολύ αργά και τότε θα χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο.
Ξέρετε, υπάρχει πλήθος ανθρώπων εκεί έξω, που θα ήθελαν τη γιαγιά τους έστω και για λίγα λεπτά. Να την αγκαλιάσουν, να της πουν συγνώμη για τότε που δεν έβρισκαν χρόνο να την επισκεφθούν. Αν είστε από τους τυχερούς δράστε, αν πάλι όχι, μη σας παίρνει από κάτω. Σηκώστε το κεφάλι σας ψηλά στον ουρανό και πείτε της όλα αυτά που έχετε μέσα σας. Πάλι κάπου εκεί θα είναι, για να σας προσέχει όπως πάντα, μόνο που τώρα δεν την βλέπετε. Μην ξεχνάτε, κανείς δεν πεθαίνει όσο βρίσκεται μέσα μας.