Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Προσπάθησε να ζωγραφίσεις στο μυαλό σου την ζήλια. Να της δώσεις σάρκα και οστά. Να της προσθέσεις πρόσωπο και σώμα. Ζήλια μια άσχημη ρυτιδιασμένη απόκοσμη παρουσία. Όπως και να την ζωγράφισες στο μυαλό σου σε τρομάζει.
Μοιάζει με ασθενική γριά που στο χλωμό της πρόσωπο δεν θα βάλεις ίχνος γλυκύτητας, ούτε χαμόγελο. Σαν μια γριά μάγισσα που έχει την τρέλα στο μυαλό της. Το βλέμμα της σκοτεινό ίδιο με εκείνο της αβύσσου. Στην ματιά της κατοικούν φλόγες, πύρινες γλώσσες έτοιμες να κατακάψουν οτιδήποτε όμορφο.
Η κάθε της ρυτίδα στο πρόσωπο της φανερώνει την σκληρότητα της, την πίκρα της και την απογοήτευση της πως υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι. Το σώμα της άλλες φορές άκαμπτο και άλλες φορές καμπουριασμένο από το βάρος της μιζέριας της και την μαυρίλα της ψυχής της.
Τα χεριά της σαν αρπακτικά πουλιά, έτοιμα να αρπάξουν οτιδήποτε ωραίο. Η στάση της πάντα επικριτική και τα λόγια της στάζουν χολή. Τα ρούχα της μπαλωμένα, ξεθωριασμένα, βρώμικα και παλιά. Μόλις βρει κάποιο κομμάτι ύφασμα όμορφο καινούργιο και λαμπερό το ράβει άτσαλα στο ρούχο της αλλά δεν γνωρίζει τον τρόπο να το φροντίσει ή να το αγαπήσει και καταλήγει και αυτό φθαρμένο και ξεφτισμένο, ένα ακόμη μπάλωμα.
Πάντα κινείται στην σκιά των άλλων και πάντα θα την βρεις κρυμμένη σε σκοτάδια. Ίσως στο μυαλό σου να την τοποθετήσεις σε κάποιο καράβι προσπαθώντας να διαφύγει αλλά πάντα καταλήγει σε ναυάγιο το ταξίδι της. Δεν μπορείς να την τοποθετήσεις μέσα σε κήπους ή χρυσές παράλιες. Όλος ο τόπος που στέκεται και περπατάει είναι στρωμένος με σκουπίδια που η ιδία έχει ρίξει.
Στο πέρασμα της μόνο κρύο και ερημιά και όσοι την έκαναν φίλη τους ζουν απομονωμένοι δυστυχείς και φοβισμένοι. Ζήλια, ένα φάντασμα που κατοικεί ζει και υπάρχει στις ψυχές αδύναμων, άβουλων και φθηνών ανθρώπων.